Het voorjaar van de kampioenensolo’s en de valpartijen zit er op. Qua valpartijen viel (…) het gisteren nog mee. De voorspelde solo kwam er wel. Van der Poel zat iets te ver achteraan en was door een valpartij anderhalve minuut achter geraakt. Hij slaagde er nog in terug te keren en nestelde zich in het wiel van Pogacar. Aan de voet van de Redoute had hij dat wiel al moeten lossen. Hij zou op eigen tempo naar boven rijden. Toen Pogacar zijn voorspelde versnelling plaatste, was er slechts één man die de ambitie had om te volgen. Olympisch kampioen Carapaz. Hij had echter snel spijt van zijn actie en waaide terug naar de achtervolgers, die meteen voor plaats 2 reden. Op amper 6km was Pogacar een minuut uitgelopen. Een snelle rekenoefening leert dat als de achtervolgers 36km/u reden in groep, dan deden ze daar 10 minuten over. Pogacar deed het in 8 minuten en moet dan 40km/u gereden hebben over het stuk met de loodzware Redoute, onmiddellijk gevolgd door de Cornemont. We reden zaterdag met Megavelo de cyclo en ik denk niet dat we daar aan 20km/u kwamen op dat stuk. Het is een fenomenaal zwaar parcours. Je stelt je als amateur nederig de vraag hoe die profs er in godsnaam in slagen om het zó snel af te leggen. Veel meer dan in de Ronde of Roubaix, waar er tenminste vlakke stukken zijn waar je van de slipstream van je ploegmaats kan profiteren. Pogacar dus. Solo in Siena aankomen en dat kunstje herhalen in Luik. Fantastisch voorjaar, maar Mathieu doet misschien nog net ietsje straffer. Ook 2 monumenten binnen maar daarnaast ook een podium in Luik en zijn ploegmaat Philipsen naar de zege loodsen in Sanremo.

Kurt Goeminne, cafébaas van de Nachtlichtjes komende vrijdag op Megavelo café, had geen van beide kampioenen in zijn ploeg, maar wint toch Luik dankzij Bardet, Van Gils en Vansevenant. Jordy Vanmeenen had ze wel in zijn ploeg maar had onvoldoende scorende ploegmaats. Lieselot Viaene had enkel Pogie boy en werd derde.

In de eindstand werd Matthias Coppens, agent in Ronse, niet meer bedreigd. Met een ploeg rond Van der Poel en Pedersen (en zonder Van Aert) wint hij met een afgetekende voorsprong van maar liefst 340 punten op Wouter Vlerick uit Zwijnaarde. Stefaan De Couvreur, woonachtig in Maarkedal, maakt het Oost-Vlaamse succes en vooral dat van het politiekorps van Ronse, compleet.

Zo zit het Megavelo seizoen er op. Het prijzengeld zal begin mei worden gestort aan de top 10 en 42 ploegen die een dagpodium haalden. Dit op het rekeningnummer waarmee ingeschreven werd. Maar eerst hebben we komende vrijdag nog het Megavelo café waar Matthias zijn cheque twv €420,2 zal overhandigd krijgen door Peter Van Petegem. En waar iedereen bij een lekker koersbiertje kan uitleggen waarom hij/zij dit jaar niet won. En dit allemaal ten voordele van Kom op tegen Kanker via vzw De Nachtlichtjes. Aan alle deelnemers alvast bedankt voor de deelname en hopelijk tot vrijdagavond in Vichte!

44 finishers. Het peloton dat in omvang leek op een groep wielertoeristen. Renners die verkleumd afstappen. Favoriet Skjelmose moest zelfs worden weg gedragen. Fietsen in de koude regen is geen pretje, weten we uit ervaring. Op de duur ben je blij dat er een helling is waardoor je het terug wat warmer krijgt. En dat in een peloton met veel zuiderse klimmertjes. In een kasseikoers zou het dan aan de costauds zijn. De mannen van 80-90kg. In de Waalse Pijl zochten we naar types van gemiddeld gewicht met goeie klimbenen. Zij die in normale omstandigheden tekort komen tegen de pocketklimmers. Maar vooral, zij die gewoon zijn om in de winter buiten te trainen. Lagelanders, Scandinaviërs en Britten. Stephen Williams is er zo eentje. Op 50km was viking Kragh Andersen ontsnapt. Hij nam anderhalve minuut en zijn kansen stegen. Op de voorlaatste keer Huy was het Williams die de achtervolging op hem inzette. Hij kreeg onder andere Van Gils en Vauquelin mee. Ze werden terug ingelopen, maar diezelfde drie zouden bij de laatste beklimming terug boven drijven en het podium halen. Het was vooral onder impuls van de Noormannen van UnoX (ze reden alle 7 uit!) dat alles terug samen kwam voor de traditionele sprint bergop. Daarin kon Williams als enige een stevige versnelling plaatsen. Hij hield vol en wint zo na de Tour Down Under ook de Waalse Pijl.

Twee onder ons hadden de Brit in hun ploeg opgenomen, maar dat was niet voldoende om het sterke team van Dries Demeyer te verslaan. Hij wint met zijn ploeg ‘Meyer W’ zijn derde koers. Straffe prestatie. Muzikant Pieter Chiers en Jan De Clercq kapen andere podiumplaatsen weg.

In de stand zijn Stefan De Couvreur, Wouter Dhaenens en Geert Himpens aan een sterke eindsprint bezig. Matthias Coppens lijkt buiten schot. Maar voor het podium en bij uitbreiding de top 10 wordt het nog spannend.

Mathieu kan toch verliezen. Na Gent-Wevelgem is het de tweede keer dat we dit mogen schrijven. Na het wegvallen van Van Aert en vooral Evenepoel was Van der Poel torenhoog favoriet voor zijn thuiswedstrijd. Anders dan bij die vorige keer, heeft VDP gisteren geen rol van betekenis gespeeld. Toch geen actieve. Wel een passieve. Want de meeste schaduwfavorieten, zoals Healy, Cosnefroy en Skjelmose, bleven wachten tot die verschroeiende demarrage. Ze verloren de koers want die kwam er niet. Het was aan de lefgozers, die het aandurfden om de wereldkampioen aan te vallen en tot hun eigen verbazing merkten dat hij niet kon reageren. Thomas Pidcock is zo’n lefgozertje. Hij schoof mee toen in schuifjes een groepje van 12 ontstond op zo’n 30km van de finish. De verstandhouding was niet slecht, maar Benoot vond de groep terecht te groot en trok stevig door. Enkel Pidcock, een herboren Hirschi en de verrassende Vansevenant konden volgen. De verschillen bleven echter klein. Toen de snelle Fransman Lapeira op de Bemelerberg de oversteek wilde maken, zag Pidcock het gevaar. Hij sprong weg. De doodsteek voor de Fransman, maar ook bijna voor Vansevenant, die een kilometer verder toch nog kon aansluiten. Onder de rode vod speelde Benoot alles of niets. Jammer genoeg was het Mauri die in zijn enthousiasme reageerde en zo Benoot zijn kansen kelderde, maar ook die van zichzelf. Hier had hij altijd het initiatief aan de 2 snellere (en vooral frissere) mannen moeten laten. In de sprint was de Olympisch kampioen mountainbike net iets sneller dan de Zwitser. En zo wint niet VDP, maar wel een ander multi talent.

Thomas Soete had Pidcock en Benoot in zijn klimploeg ‘AC Milan in de bergen’ genomen en wint de Amstel in Megavelo. De onvermijdelijke Dries Demeyer werd tweede, voor Eddy Staelens van de Nachtlichtjes.

Ook leider Matthias Coppens heeft deze 2 toppers in zijn ploeg en plaatst zo zijn beslissende demarrage. Hij kan de champagne al koel zetten. Jochen Mores zakt een plaatsje naar 3 en moet de tweede plaats aan Wouter Vlerick laten.

Het WK sprint in Schoten kende zijn klassieke verloop. Waaiers in Zeeland, vluchters die het zo lang mogelijk proberen uit te zingen, maar die de spurt onmogelijk kunnen ontlopen. In die spurt kreeg Merlier kans op revanche voor het verloren duel tegen Philipsen in de Classic Brugge-De Panne. Nochtans kreeg hij het niet cadeau want hij moest nog van fiets wisselen op amper 14km voor de finish. Hij behield zijn cool en kwam ogenschijnlijk rustig terug. Klasse, zeker rekening houdend met de immense druk die er op zijn schouders rustte. De voorjaarsploeg van Lefevere is nergens. Merlier moest zondag nog noodgedwongen invallen in de Ronde en reed die ook uit. In alle geval, hij geraakte tijdig terug vooraan en wist zich ook goed te plaatsen. Hij kwam vroeg op kop, sloeg een gat en hield sterk stand. Het feit dat Philipsen lang ingesloten bleef, hielp uiteraard ook, maar geen goeie sprint zonder goeie positionering vooraf. Chapeau voor de Wortegemnaar. Niet dat hij hiermee het (kassei)voorjaar van Soudal redt, maar het is toch meer dan een troostprijs.

Onder de sprintersploegen haalde Koen Heindryckx het met zijn ploeg ‘t Leven is veur de rappe’ voor Roel Masschelein en collega Klaus Dewolf. In de stand weinig verschuivingen. Matthias Coppens blijft aan de leiding voor Steven Himpe en Bert Verplancke.

Geen Van Aert noch Pogacar aan de start vandaag helaas, maar meer dan genoeg toppers, een pracht parcours en flandrien weer om er een heroïsche strijd van te maken. Al moest er dan wel een coalitie komen tegen topfavoriet Van der Poel. Die kwam er ook in de aanloop naar de Valkenberg toen Pedersen en Visma de handen in elkaar sloegen. De Alpecin ploegmakkers, de rest van het voorjaar nog zeer afwezig in de finales, stegen echter boven zichzelf uit en brachten hun kopman terug tot bij deze zeer gevaarlijke kopgroep. Toen Pedersen daarna weer weg sprong, hoopte hij op een sterke bondgenoot, maar kreeg enkel Gianni Vermeersch mee. Harakiri voor de Deen, die toch door reed en zo zijn doodvonnis tekende. Op de tweede passage van de Kwaremont was hij er aan voor de moeite. Hij kon nog net zijn wagonnetje aanhangen bij de kopgroep die door de versnelling van Van der Poel tot stand was gekomen, maar het vet was van de soep. De schaduwfavoriet was uitgeteld. Toen Matje op de Koppenberg zijn definitieve versnelling plaatste, reed iedereen al snel voor de tweede plaats. Enkel Jorgenson had nog de ambitie om het duel aan te gaan. Lovenswaardig, maar de Amerikaan zag al gauw het zinloze van zijn onderneming in. Op de Koppenberg kregen we circus toestanden waarbij slechts enkele renners tot boven konden fietsen en de rest moest lopen. Op een natte Koppenberg geraakt elke prof boven, mits wat vrije baan. De kasseien waren echter bedekt met een laagje glibberige modder. Dan volstaat kracht alleen niet om boven te geraken. Er is ook behendigheid en een lagere bandendruk nodig om die kracht juist aan te wenden. Dat hadden wij toeristen gisteren ook moeten ondervinden. Een kuismachine om de modder weg te spoelen op die 20 stijlste meters lijkt mij hier bij een volgende natte editie geen overbodige luxe. Matje kon het niet deren, want zelfs in dit onderdeel was hij de beste. Geen toeval dat hij zowel in het veld als op de weg wereldkampioen is. In de achtervolging leken Bettiol en een verrassend sterke Teuns het lang te gaan halen voor de podiumplaatsen, maar in de laatste rechte lijn werden ze nog overspoeld door een achtervolgende groep. Mozzato en Matthews kregen de kans van hun leven op een podium plaats in Oudenaarde. Matthews week echter nog meer van zijn lijn af dan in Sanremo en werd terecht gediskwalificeerd ten voordele van Politt.

Collega triatleet Mathias Van Haute en Stefan De Couvreur uit het prachtige Maarkedal vloekten zich ongetwijfeld kapot toen Bettiol en Teuns werden ingerekend want ze hadden anders het volledige podium. Nu werden ze nog voorbij gesneld door Matthias Coppens, die dankzij Politt, Teuns en Naesen de overwinning binnen haalt in de Ronde. Dankzij zijn overwinning neemt de Zottegemnaar ook de leiding over van Steven Himpe. Bert Verplancke blijft op plaats 3.