Na de stormeditie van vorig jaar kregen we tussen Terneuzen en Schoten terug het traditionele scenario. De vroege vlucht wordt net op tijd ingerekend, zodat het tot een koninklijke sprint kon komen op de Churchillaan. Het beloofde een duel te worden tussen Philipsen en Jakobsen. Ook Ewan, Groenewegen, Cavendish, Welsford en Thijssen hadden dit jaar al mooie resultaten gereden en aasden op de prestigieuze sprintklassieker. Na zijn sterke Ronde had Van der Poel zich last minute kandidaat gesteld om zijn ploegmaat Philipsen aan de overwinning te helpen (maar vooral om de verveling te vermijden tussen de Ronde en Roubaix). Hij trok tussen kilometer 5 en 2 keihard door waardoor niemand het in zijn hoofd haalde om te ontsnappen. Onderweg had hij ook al intervalletjes getrokken door telkens om bidons te gaan en het peloton voorbij te sprinten. Wie zondag wil winnen, moet voorbij de Nederlander. De sprint liet hij veiligheidshalve aan zich voorbij gaan. Jakobsen had in de laatste kilometer kettingproblemen en kon helaas zijn kansen niet verdedigen. Soudal QS blijft in de hoek zitten waar de klappen vallen. Edward Theuns ging vroeg aan en liet een klein gaatje op links. Daar kon Philipsen zijn sprint al over zijn. Hij mag Edward dankbaar zijn dat hij de deur niet dicht deed. Hij kon er net door en met enkele krachtige lendenslagen maakte hij meteen het verschil. Welsford en good old Cavendish mochten mee op het podium.

In onze pronostiek waren de sprintersploegen aan het feest en dan vooral die van de WPVK veteranen (waarvoor staat dit?). Zij nemen met Staf Van Der Schueren en Lieselot Viaene de eerste 2 prijzen mee, vlak voor Joachim Calewaert.

In de stand blijft Norbert Deloof aan de leiding voor Geert Limpens en Dieter Van Lierde.

Zondag wordt Paris-Roubaix bepalend voor het eindklassement. Benieuwd of Van Aert Van der Poel kan kloppen.

Wie kon de grote 3 iets in de weg leggen. Dat was de vraag tussen Brugge en Oudenaarde. Aan de uitslag te zien niemand, maar niets was minder waar. Het duurde meer dan twee uur voor de vroege vlucht vertrokken was. Belgisch kampioen Merlier was daarin de opvallendste naam. Nadat eerder al zijn ploegmaat Lampaert weg probeerde te geraken, was het ex-winnaar Asgreen die op de Molenberg het vuur aan de lont stak. Hij kreeg een hele reeks kandidaat winnaars mee met onder meer Pedersen en revelatie Powless. De finale kon beginnen op 100km. Van de grote ploegen had enkel Mathieu Van der Poel niemand mee, maar hij had ook onvoldoende ploegmaats over om het gat te dichten. Toen de kopgroep op een bepaald moment 3 minuten kreeg, werd het duidelijk dat het peloton de koplopers niet meer zou terug zien. Enkel de grote 3 konden de kloof nog dichten. Ondanks de aanwezigheid van Trentin zette Pogacar zijn ploeg op kop in de aanloop naar de tweede keer Kwaremont. Daar ontbond de Sloveen een eerste keer zijn duivels. Wout en Mathieu hadden alle moeite van de wereld om het gat terug te dichten samen met Pidcock en Laporte, die daarmee al een deeltje van zijn schuld afloste. Op de Koppenberg gooide Tadej die mannen ook overboord, waardoor de grote 3 alleen in de achtervolging konden op de kopgroep. Het leek erop dat ze het zouden uitvechten op de Kwaremont, maar op de Kruisberg reed Mathieu met een verrassende demarrage Wout uit de wielen. Van Hooijdonck wachtte zijn kopman nog op, maar het kalf was verdronken. De Sloveen en de Nederlander kwamen alleen bij de kopgroep. Ditmaal lanceerde Trentin zijn ploegmaat op de Kwaremont. Pogacar reed nog vòòr de kasseien iedereen uit de wielen en vloog over de kasseien. Van der Poel bleef vechten tot aan de finish, maar kwam niet meer dichter. Anderzijds bleef hij ook uit de greep van de achtervolgers, ondanks een voorbeeldige samenwerking. Pedersen won de sprint voor de derde plaats en voorkwam zo een nieuw podium voor de grote 3. Vlaanderen sloot intussen Pogacar in de armen. Een Tourwinnaar die zijn Tourkansen hypothekeert om in Vlaanderen te komen winnen. Bovendien een sympathieke kerel die altijd offensief koerst. Iedereen gunt het Wout, maar je kan onmogelijk tegen Pogacar zijn. Dit was absoluut geen anti-climax zoals bij de overwinningen van Terpstra en Bettiol. Een prachtig podium (en dito top 10 met 9 verschillende ploegen) na een fantastisch spannende koers. Dit was reclame voor de kasseikoersen.

Pieter Vandamme, 1 van de 5 blacklist spelers, wint Vlaanderens mooiste in Megavelo, voor Joris Ribbens en Norbert Deloof. Norbert, oud-leraar van Vives, neemt ook de leiding over van Linus. Geert Limpens springt over Dieter Van Lierde naar plaats 2.

De vroege vlucht is doorgaans kansloos voor de overwinning. Ze vertrekken meteen na de start, nemen enkele minuten voorsprong en worden ingerekend bij de start van de TV uitzending. Eens om de zoveel tijd draagt zo’n vlucht wel tot de finish. Ei zo na was dat in Waregem het geval. Sterke beren Alexander Kristoff en de verrassende Spanjaard Lazkano Lopez zongen het uit tot enkele kilometers van de meet. Ze werden ingelopen door een groepje sterkhouders waarin vooral Benoot de drijvende kracht was en dat op zijn beurt ook opgejaagd werd door het peloton. Na enkele schermutselingen ontsnapte Christophe Laporte. De Fransman toonde dat hij het ook zonder Wout kan en hield sterk stand. De achtervolgende groep werd nog ingehaald door het peloton, maar vlak daarvoor was Neilson Powless nog ontsnapt. Hij kreeg zowaar de dekselse Lazkano Lopez mee, die na een ontsnapping van bijna 200km nog de energie vond om terug aan te vallen en dan nog zijn vluchtgezel vloerde in de sprint. Zotte kerel.

In de pronostiek was het Vichte boven. The blacklist mannen haalden hun 2e prijs binnen, voor de neus van Frans Soete en Bernard Vaneeckhoutte.

In de stand neemt Linus De Weirdt de leiding over van Dieter Van Lierde. De tiener uit Deerlijk heeft een sterke ploeg opgesteld zonder Van Aert en Pogacar. Benieuwd of die kan stand houden. Geert Limpens stijgt naar plaats 3.

Geef je een klassieker weg aan een ploegmaat of niet? Wat mij betreft beantwoorden we de vraag best pas na Roubaix. Enerzijds kan Wout zijn voorjaar er net als vorig jaar plots op zitten en dan laat je best niets liggen. Anderzijds heeft Wout de E3 en de groene trui vorig jaar al mee te danken aan Laporte en zal die nóg harder dan voorheen zijn best doen om zijn dankbare kopman naar de overwinning te loodsen in de Ronde en Roubaix. En dat gevoel zal ook afstralen op de andere ploegmaats. De overwinning kon echter even goed naar die andere loyale luitenant gegaan zijn: Nathan Van Hooydonck. Die was namelijk ontsnapt met een zeer kansrijke groep met onder andere Laporte (daar al attent mee), Kragh Andersen, Pedersen, Mohoric en een sterke Vermeersch. Topsprinter Jakobsen probeerde er alleen naartoe te rijden, maar het werd een chasse patate. Gezien het geplaagde Soudal- Quick-step niemand mee had, zette Kasper Asgreen zich op kop. Hij zorgde er eigenhandig voor dat de vluchters terug ingerekend werden ten voordele van Merlier. Samen met Van Lerberghe de enige op niveau in de voorjaarskern van Lefevere. Daarmee speelde hij echter ook ongewild in de kaart van Van Aert, want die ontbond op de tweede passage van de Kemmel zijn duivels. Met het gekende gevolg. Een duo tijdrit van 50km met zijn Franse makker Laporte. Achter hen werd het een mooi gevecht om de derde plaats. Gewonnen door onze dorpsgenoot Vanmarcke, die daar terecht heel tevreden mee was.

Vanmarcke kwam jaar na jaar in minder ploegen terecht. 136 keer in 2021, 117 in 2022 nu slechts in 58 ploegen meer. Maar zij die er bleven in geloven, werden beloond. Zo ook onze dagwinnaar Arne Lapierre, broer van ex-winnaar Cobe. Hij liet Geert Limpens en Peter Dheygere achter zich.

In de stand blijft Dieter Van Lierde aan de leiding, maar Linus De Weirdt zit hem nu wel heel dicht op de hielen. Thomas Soete klimt naar plaats 3.

Enkele dagen na hun prachtige duel op de flanken van de Poggio werden we ook onderweg in Vlaamse velden getrakteerd op een prachtig duel tussen Pogacar, Van der Poel en Van Aert. In plaats van 10km koers kregen we er vandaag maar liefst 80. Met het Megavelo bestuur waren we daar getuige van. Fantastisch dat de Sloveense tweevoudige Tourwinnaar in Vlaanderen komt rijden, terwijl dit zijn kansen op nieuwe eindwinst in Parijs niet per se ten goede komt. Op de Kanarieberg hielden de tenoren zich nog gedeisd, maar op onze tweede locatie, de Taaienberg, ontbond Mathieu al een eerste keer zijn duivels. Wout was de enige die kon volgen. Pogacar had de boot gemist, maar kon later terug aansluiten met een groepje achtervolgers. Onderweg naar het tweeluik Paterberg-Kwaremont anticipeerden Kragh Andersen, Van Hooydonck en Mohoric. Van der Poel sprong er even later naartoe en bracht ook de andere 2 tenoren mee. Zowel op de Paterberg als de op de Kwaremont was het Pogacar die serieus door trok om de 2 ploegmaats van zijn concurrenten er af te rijden. Hij trok daarbij zo hard door dat Van Aert moest lossen. Op de uitloper kon hij knap terug aansluiten, maar op de laatste knik moest hij terug een gaatje laten. Net op dat moment valt een motard en moet de Sloveen inhouden. Daar heeft Wout het geluk aan zijn zijde. Op de Karnemelkbeek en de Tiegem kon hij zich wel in het wiel vast bijten en zo rijden de Grote Drie samen naar Harelbeke. Wout en Mathieu rekenden op hun sprint. Tadej probeerde er met 2 demarrages aan te ontsnappen, maar zijn 2 concurrenten haalden hem elk eens terug. Zo kregen we een koninklijke sprint. Wout toonde zich daarin overtuigend sterker, terwijl het onderweg net andersom leek. Goed voor de moraal zo vlak voor de Ronde. De uitslag mag zondag dan ook dezelfde zijn wat mij betreft 😉

Enkelen onder ons hadden de Grote Drie in hun ploeg. Dat neemt echter zo’n grote hap uit het budget dat de andere 9 renners onvoldoende punten scoren om de overwinning op te leveren. Die gaat vandaag naar Pieter Turtelboom, die een mooie dag E3 met een climax afsluit. Hij deed het met zonder Pogacar, maar naast Wout en Mathieu ook Kung en Andersen. Jan Deluyker en Bram Schietgat kwamen net tekort.

In de stand blijft Dieter Van Lierde aan de leiding voor Jochen Deweer. Linus De Weirdt, één van onze jeugdige spelers,  schuift op naar plaats 3.