De Italianen beleefden gisteren een collectief delirium. Het was al 12 jaar geleden dat ze nog eens de zege in eigen land hielden. De Italiaanse regisseur voelde het precies al aankomen, want onderweg werd elke beweging van Vicenzo Nibali tot vervelens toe in slow motion herhaald. Aan de andere kant ook begrijpelijk, want vul maar eens al die uren uitzending als het scenario tot 10km van de streep vast ligt. Ook nu zong de vroege vlucht het uit tot net voor de Cipressa. Daar kwam er geen enkele aanval omdat FDJ het tempo in opdracht van ex-winnaar Démare zeer hoog hield. De Fransman was sterk, wat hij ook al in de Vlaamse koersen toonde dit jaar. Maar dat was niet voldoende. Hij zou derde worden. Op de Poggio werd er wel aangevallen. Nibali was de vierde aanvaller. Hij ging op en over Maciej Bodnar. Andere favorieten als Sagan, Kwiatkowski e tutti quanti durfden niet mee te gaan omdat het nog vrij vroeg in de beklimming was. Sagan overbluffen, je moet het maar doen. Vroeg solo gaan was ook zijn enige kans, want hij heeft niet de punch om op korte afstand het verschil te maken, noch de sprint om het dan ook af te maken. Des te knapper dat dit dan ook lukt. Hij hield net voldoende voorsprong over om Caleb Ewan en Arnaud Démare af te houden. Het was van Cancellara in 2008 geleden dat er nog iemand solo over de streep kwam. Prachtige en dik verdiende overwinning dus. Nibali is 33 maar kan al een palmares voorleggen om u tegen te zeggen. Hij heeft de 3 grote rondes gewonnen en nu na Lombardije dus ook beide Italiaanse klassiekers. Ik vermoed dat enkel Merckx hem dit heeft voorgedaan.

Het werd een moeilijke uitslag voor pronostiekspelers met één aanvaller en de rest sprinters. Koen en dochter Jozefien Blomme waren de enigen met Nibali in de ploeg, maar konden daar onvoldoende sprinters bij zetten. Koen haalt daarmee nog net de top 10. Het was Bente Vierstraete die – dankzij de hulp van papa Davy –  met haar sprintersploeg de zege wegkaapte voor Daevy Demey van Alvey en Jurgen Vanbecelaere.

In de stand krijgen we met Adrien Fleury van de clan Chiers een nieuwe leider. Maarten Verholleman wordt tweede, voor ex-winnaar en Megavelo bestuurslid Pieter Turtelboom.

Vrijdag barst met de E3 prijs het voorjaarsgeweld in alle hevigheid los.

De Strade Bianche 2018 werd een ware flandrien editie. Regen en koude hadden de idyllische grindwegen in Toscane tot een langgerekte modderpoel omgetoverd. Het ideale strijdtoneel voor veldrijder Wout Van Aert, die nog meer dan in de Omloop zijn visitekaartje afgaf. De organisatoren geloofden duidelijk in onze youngster want ze hadden hem op de persconferentie naast Sagan en tweevoudig winnaar en topfavoriet Kwiatkowski gezet. En zeggen dat zijn ploeg maar een wild card kreeg nadat Wout wereldkampioen … veldrijden werd. Door deze late uitnodiging had hij weinig keuze in vluchten en landde hij pas vrijdagmiddag en kon hij geen verkenning meer inlassen. Dat belette hem niet om een knalprestatie af te leveren. Al vroeg met de neus in wind om de kopgroep uit te dunnen. Toen Bardet, tweemaal podium in de Tour, uit die kopgroep demarreerde kon aanvankelijk enkel Wout reageren. Toen Tiesj Benoot zag dat de toppers te lang bleven treuzelen, besloot hij zelf in de achtervolging te gaan samen met Pieter Serry. Die laatste kon zijn inspanning spijtig genoeg niet doorzetten. Enkel Tiesj geraakte helemaal vooraan. Een flandrien, een veldrijder en een Tourspecialist vooraan dus in een eendagskoers. Dit is wat deze koers zo populair maakt. Tiesj had amper tijd nodig om te bekomen want kort daarna knalde hij op één van de nijdige hellingen weg van zijn 2 metgezellen. Hij kwam solo aan op de Piazza del Campo in Siena. Je kan slechtere locaties treffen voor je eerste profwinst. De beelden van een verkrampte Van Aert die te voet de laatste meters van de laatste helling opstrompelt zijn nu al onvergetelijk. Gelukkig raakte hij er zijn prachtige derde plaats niet mee kwijt. De topfavorieten Valverde en Sagan haalden nog top 10. Voor Kwiatkowski en Van Avermaet werd het een dag om snel te vergeten.

Buurman Tibo Moenens had als enige Benoot en Bardet in de ploeg. Hij kaapt de hoofdprijs weg. Sparring partner Karel Van Overvelt en Ronny Liedts stranden in zijn wiel. 

In de stand neemt Steven Verniers terug de leiding over. Robin Verstyn wordt tweede voor collega organisator Ignace Devreese.

Beste koersliefhebbers,

het werd een ijskoud openingsweekend. Zij die net zoals ik te velde gingen supporteren, hebben dat aan den lijve ondervonden. Niet in het minst ook de renners zelf uiteraard. Warm ingeduffeld verschenen ze aan de start. Spanjaarden, Colombianen en Australiërs werden aan de start al kansloos geslagen door de koude. De Flandriens, Scandinaviërs en Oost-Europeanen waren in hun nopjes. Zo zagen we bvb Lutsenko vrolijk in korte broek en mouwen rond fietsen.
Zaterdag was het uitkijken wat het nieuwe parcours zou bieden. Het werd echter geen fair examen gezien de scherpe tegenwind die alle aanvallers terug in het peloton blies. Philippe Gilbert en de mannen van lotto probeerden het enkele keren van ver, maar zonder succes. Tiesj en Tim zijn nog niet van het kaliber van Phil om zomaar een solo van 60km op te zetten. Moedig, maar ook naïef. Zeker gezien beide heren ondanks hun topvorm dan niet konden volgen op de Muur. Al had Tiesj daar nog technisch defect als excuus. De Muur zelf bleek zoals verwacht het breekpunt. Ik stond aan de kapel samen met de collega’s van Wiel in Wiel. Wat een kick om vol spanning de doortocht af te wachten met het naderende geluid van helikopters en alsmaar luider wordend gejoel. En vooral om dan uit je dak te gaan als je je dorpsgenoot Sep plots uit de mensenmassa ziet opduiken. Misschien moeten we ook maar eens 2 testamenten aan dat soort verschijningen wijden. Enfin we dwalen af,  hij knalde Greg en co los uit het wiel. Enkel Stybar kon in de afdaling aanpikken maar met 2 konden ze niet op tegen de achtervolgers. Op de Bosberg kwam er geen versnelling maar Greg, Oliver en Sep hadden toch een gaatje op de top. Helaas reden de mannen van Astana dit weer toe. Daarna speelden die hun overwicht meesterlijk uit onder leiding van een beresterke Valgren Andersen. Vooraan mee op Muur en Bosberg. Meerdere demarrages onderweg en dan nog voldoende jus over om tegen wind een sterke solo op te zetten. Dan heb je de overwinning niet gestolen. Zeker gezien dit pas zijn tweede Vlaamse voorjaar is. Die zien we nog terug. Sneu natuurlijk wel voor Sep, die minstens even sterk was en nog derde werd. Maar nog meer voor de achtervolgers die nog werden opgeslokt door het peloton onder aanvoering van de gefrustreerde lotto’s. Elitegroepje niet elite genoeg, zeg ik dan. Valgren Andersen stond in maar liefst 24 ploegen. Grinta redacteur Steven Verniers kon daarnaast nog Sep en de sprintende Theuns en Gilbert zetten. Buurman Rudy kaapt het zilver weg voor Maarten Verholleman.

Zondag in Kuurne kregen we een gelijkaardig scenario, wat in Kuurne weliswaar eerder regel dan uitzondering is. Gezien er na de laatste berg nog een 50-tal kilometer volgt, heeft het peloton van de sprintersploegen nog tijd over om zich te organiseren. Jasper Stuyven spartelde van het elitegroepje nog het langste tegen. In de plaatselijke rondes toonden vooral Loïc Vliegen (tot tweemaal toe) en Julien Vermote zich. Julien werd pas gegrepen op minder dan 100m en werd nog negende. Het rijk was echter aan de sprinters. Althans deze die nog overbleven. Naast ex-winnaars Sagan, Cavendish en Kristoff die helaas in warmere oorden reden, ontbrak vooral Gaviria, die vermoedelijk verslaan werd door de koude. Daardoor ging het tussen Colbrelli, Démare en Groenewegen. Die laatste haalde het afgescheiden, hoewel hij onderweg bij mijn weten geen ploegmaats liet mee rijden in de jacht op de koplopers. Daarmee koop je geen vrienden. En hij was al niet zo populair na zijn incident met Naesen 2 jaar terug. Frederik Vandeweghe uit Frankfurt zal het worst (…) wezen. De recordhouder aantal reacties op deze site – vreemd dat we nog niets zagen passeren – stelde een ploegje op voor Kuurne en haalde het afgescheiden voor mijn nonkel en sponsor Piet Maes en Adrien Fleury met zijn ploeg ‘de mulledèssers’.

In de stand neemt Frederik ook de leiding voor Maarten en Rudy.

Zaterdag de Strade Bianche.