De oudste koers van het land was dit jaar aan een grondige vernieuwing toe. De start werd namelijk in Nederland gegeven. Er werd gestart vanuit Zeeland in de hoop er met de stevige wind al een lastige wedstrijd van te maken. Dat lukte vrij aardig. Sowieso een mooi initiatief. In de vroege vlucht van 5 zaten met Jonas Rickaert en Guillaume Van Keirsbulck (onder voorbehoud) 2 renners die er bij zullen zijn op de Nacht. Ze zongen het zelfs uit tot de aankomst in Schoten. Rickaert werd zelfs nog 8e! Ondanks de vele vluchtpogingen draaide het toch weer uit op een massasprint. Als die niet door een topper wordt gewonnen, dan wel door een jong talent dat aan het venster komt piepen. Denk maar aan Cavendish en Kittel in het verleden. Dit jaar werd dat de 22-jarige Nederlander Fabio Jakobsen. Hij haalde het met sprekend gemak van 2 andere talenten: de Duitser Ackermann en de Brit met de stoere naam Lawless. Twee keer versnellen volstond voor onze Noorderbuur. Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat hij nog verschillende cartouches over had. Eerder dit jaar won hij ook al Nokere Koerse met overschot. Een rastalent dus.

Enkel ex-collega Brecht Desmet geloofde in het talent van Jakobsen, maar kon daar niemand naast plaatsen, waardoor hij op de tweede plaats strandde. Bente Vierstraete kon naast Ackermann namelijk Debusschere opstellen en wint zo na Milaan-Sanremo ook de Scheldeprijs. Jan De Clercq werd derde.

In de stand geen verschuivingen aan de top. Maarten blijft aan de leiding voor Stijn en Pieter.

Help! De Hollanders komen onze nationale feestdag kapen! Bij de vrouwen was het podium volledig voor de noorderburen. Niet uitzonderlijk gezien al hun toppers. Bij de mannen was dit echter het laatste wat in onze gedachten kwam. Even leek dit absolute doemscenario dichtbij te komen toen 3 van de 4 koplopers op de laatste passage van de Kwaremont kezen waren. Het werd stil in de Vlaamse huiskamers. De achtervolgende groep bulkte van het inlandse talent. Alle toppers waren aanwezig, ook Vanmarcke en Naesen ondanks hun valpartijen, maar de groep was verlamd door het voorspelde ploegenspel van Quick-step. Boonen had het voor de koers al aangegeven. Schrijf maar op mannen: Terpstra wint. In de E3 was al duidelijk geworden hoe sterk Niki wel was. In de Ronde vertrok hij een eerste keer op de Koppenberg. Een slordige 45 km voor de aankomst. Het was Tiesj Benoot die alle zeilen moest bij zetten om hem terug tot de orde te roepen of de wedstrijd was daar al gereden. Een eerste serieuze waarschuwing en meteen ook de scheiding van het kaf en het koren. Net voordien waren Van Baarle en Langeveld uit die groep ontsnapt en samen reden ze naar het groepje met Mads Pedersen, dat al na de Muur vertrokken was. 3 subtoppers die mekaar uitstekend vonden in de samenwerking. Geen wonder dat ze het tot de laatste passage van de Kwaremont uitzongen. Intussen kregen we op de Taaienberg een stevige versnelling van Greg. Sep ging mee maar kon zijn wiel niet houden, een veeg teken. De blauwe armada kreeg ie er echter niet van en alles kwam terug samen. Op de Hotond kregen we een demarrage van Sanremo winnaar Nibali. Heerlijk! Een Tourwinnaar met kans op winst in de Ronde! De demarrage werd echter beantwoord door Terpstra, wat het enthousiasme al deed verminderen. En die zakte al helemaal tot het dieptepunt toen hij Nibali bijna meteen ter plekke liet. Vermoedelijk een kinderlijke inschattingsfout van de Italiaan, die na de Kruisberg een afdaling had verwacht. Meteen werd duidelijk dat Gilbert en Stybar de sleutel in handen hadden. Wie nog naar voren wou, moest van die mannen af. Op de oude Kwaremont waren dat Tiesj en Sep. Daarna was dat tot tweemaal toe Sagan himself. Na de Pater had hij een mooi gaatje, maar hij waaide simpelweg terug naar de achtervolgers. Een harde les voor de wereldkampioen. En het bewijs dat ie nog steeds niet top is. Dit in tegenstelling tot Mads Pedersen. De jonge Deense hardrijder, waarmee we in Dwars door Vlaanderen al mochten kennis maken, kon zijn inspanning wél blijven verderzetten. Hij bleef nog 15 km lang vechten tussen Terpstra en de achtervolgers. Een onwaarschijnlijk sterke prestatie, zeker voor een 22-jarige. Dit is de ontdekking van een wereldtopper in de kasseiklassiekers. Terpstra terug bijhalen heeft er echter niet meer in gezeten. Hij gaf zijn voorsprong niet meer uit handen en wint na Roubaix zijn tweede klassieker.

Het hoeft niet gezegd dat de Nederlander dan ook niet zal ontbreken in de ploeg van de eindwinnaar. Hij kostte amper 417 CQ punten en heeft er nu al meer opgebracht in de laatste 30 dagen. Grinta-redacteur Steven Verniers, met wie we zaterdag samen de Ronde reden, had de 3 genoemde Nederlanders in zijn team. Ook nummer 3 Gilbert en 4 Valgren Andersen had hij aangekruist. Dit was de basis voor zijn tweede dagoverwinning, nadat hij ook al de Omloop op zijn naam had geschreven. Henk Omey was de enige met Mads Pedersen, maar dit volstond niet voor een topnotering. Maarten De Boe en Stijn Dendauw konden daarvoor betere papieren voorleggen. Zij springen daarmee in de stand ook over Pieter, die naar plaats 3 terug valt.

Het wordt gezien de omstandigheden een kort verslag van een wedstrijd waar nochtans veel over te vertellen viel. 3 zeer korte conclusies:

1. Valverde is een held. Als Spaanse klimgeit van 38 jaar hier over kasseien komen rijden is op zich al zeer bewonderenswaardig. Zeker als het geen weer is om zijn hond Piti (…) door te jagen. Zoals hij dan nog eens mee koers maakt zonder parcourskennis, daar kan voor mij geen enkele dopingbeschuldiging tegenop. Die man is mentaal ijzersterk en na 18 jaar nog steeds even gedreven met zijn vak bezig. Ik citeer zijn ploegleider: “Als Valverde niet goed is tijdens een wedstrijd, dan komt dat omdat hij zeer goed is”
2. Vanmarcke wordt zondag de sterkste man in koers. Als hij aanzet op de Kwaremont kan niemand volgen. Afwachten of dat volstaat. Gisteren alvast niet.
3. Dat kwam enkel door een zeer sterke Lampaert met een geniale ingeving. Hij haalde alle ontsnappingen terug en ontsnapte dan op zijn Tchmils. Bijna vanuit stilstand op zijn kousenvoeten versnellend. Fantastisch.

In de uitslag kregen we een millimetersprint waarin Bert De Waele, uit onze tijdelijke hoofdstad Oudenaarde, Michael De Herdt en Wouter Tjampens klopt.

In het klassement opnieuw een nieuwe leider met Pieter Turtelboom, laureaat van 2014. Karel Vanovervelt, die samen met mij de Ronde rijdt zaterdag als we allebei tijdig genezen, en Frederik Vandenweghe uit Frankfurt volgen alert.

Met de Slovaak weet je nooit. Mentaal zwak in Harelbeke en toch ook fysiek een tandje minder dan de voorbije jaren. Bij die conclusie blijf ik ook na zijn overwinning gisteren. Die kwam er namelijk niet na een demonstratie onderweg. Hij beperkte zich net als Greg tot volgen in de buik van de kopgroep, zelfs toen Gilbert en Vanmarcke op de Kemmel versnelden. De koers bleef in tegenstelling tot de voorbije jaren lang gesloten. De vroege vlucht zong het zelfs uit tot na de laatste passage van de Kemmel. De Nederlanders Van Goethem en Van Schip (vorig jaar ook al derde na een spektakelwedstrijd bij ons in Vichte) overleefden zelfs in de groep van de favorieten tot in Wevelgem. Sterker nog, ze bouwden samen met Quick-step de kloof op de achtervolgers uit en hadden zelfs dan nog poer over voor een demarrage. Straffe prestatie. Daarnaast veel mooi volk bij die kopgroep. De sterke mannen van het voorjaar met Sagan, Vanmarcke, Van Avermaet, Naesen, Van Aert, … , aangevuld met enkele topsprinters als Viviani, Démare en Matthews. Ontbraken op het appel: Kristoff, Degenkolb, Valgren Andersen en Terpstra. Een kopgroep van 23 man waarvan er minstens 15 moesten ontsnappen om kans te maken op winst. Een aantrekkelijk scenario, maar Quick-step hield met Lampaert, Stybar en vooral een sterke Gilbert de boel gesloten voor hun topsprinter Viviani. Van Avermaet (bescheiden) en Vanmarcke probeerden op het einde nog weg te geraken, maar Lampaert liet niet begaan. Door de chaos vergeet Stybar daarna de sprint aan te trekken voor Viviani. Die zit even ingesloten en daarvan profiteert Sagan meesterlijk met een perfect getimede krachtexplosie waar niemand antwoord op heeft. De beelden van de ontroostbare en vooral alleen gelaten Viviani daarna zijn hartverscheurend. Als zo’n toppers voor je werken, dan moet de druk en bijhorende ontgoocheling bij verlies ontzettend groot zijn.

Pieter-Jan De Winter uit Ruiselede had beide heerschappen in zijn team en won de Megavelo sprint van buurman Steven Himpe en Matthias Tuytschaever uit Erpe-Mere.

In de stand krijgen we opnieuw een nieuwe leider met Maarten De Boe, de nummer 2 van 2014 en 2017 (cfr hall of fame). Stijn Dendauw stijgt een plaatsje naar 2 en Ignace valt terug tot de derde plaats.

Een koers controleren met amper 7 man. Het leek ons niet meer zo simpel. Wie anders dan het Quick-Step team maakte gisteren duidelijk dat het nog steeds prefect mogelijk is. De erfgenamen van de Mapei ploeg dragen het motto ‘Vincere insieme’ nog steeds hoog in het vaandel. Ik had het voorrecht om de koers gisteren vanuit de wagen van de jury te volgen, met veel dank aan Bart. Van daaruit zag ik dat de mannen van Lefevere al vroeg in de koers het initiatief namen in het peloton. Kort daarna kregen we de massale valpartij vooraan in het peloton die het verloop van de koers in grote mate heeft bepaald. Onder andere Naesen, Kristoff en Vanmarcke werden daardoor kansloos achteruit geslagen. Wat daarna volgde was een compleet verbrokkeld peloton waar we door moesten slalommen. Enkelingen, koppeltjes en kleine groepjes zetten verbouwereerd hun koers verder. Intussen draaide Quick-Step de gashendel volledig open om zo weinig mogelijk volk te laten terug keren. Er kwamen veel reacties dat dit niet geoorloofd was omwille van de fair play. Ik vind van wel. Vooral gezien het feit dat ze al op kop reden op het moment van de valpartij. Op kop rijden vraagt energie en mag wel worden beloond. Enkel doordat ze op kop reden, bleven ze ook alle 7 gespaard. 20km verder op de Taaienberg deed de blauwe armada er nog een schepje bovenop. Lampaert reed zo hard dat Gilbert het gat liet vallen. Terpstra schoof nog vlug mee. Samen begonnen ze aan een koppeltijdrit van 80km. Eerst Sagan en later Van Avermaet met Benoot gingen in de achtervolging. Ze kregen telkens Gilbert mee als waakhond. Vooral Sagan liet zich hierdoor opvallend snel ontmoedigen. Mentaal zwakjes, maar dit duidt voor mij ook op een onvoldoende fysieke paraatheid. Al kan dat bij de Slovaak natuurlijk snel veranderen wanneer de echte topkoersen er aan komen. De achtervolgers kregen nog de steun van Naesen en Vanmarcke die na een lange achtervolging waren terug gekeerd. Samen leken ze zo naar Terpstra toe te rijden, die intussen zijn kompaan Lampaert had achter gelaten. Maar die laatste 15 seconden kregen ze niet dicht omwille van 2 factoren. Enerzijds begonnen ze te rekenen hoe ze hun kompanen konden verslaan als Terpstra werd ingerekend. Anderzijds stopten Gilbert en Stybar meesterlijk af. Jammer voor de spanning, maar wel zeer loyaal tov Terpstra. Wees maar zeker dat ze het omgekeerde verwachten als de rollen zijn omgedraaid op weg naar Oudenaarde of Roubaix. Zo kon Niki Terpstra zijn lange vlucht met succes afronden. Als Hollander met een bij wijlen irritant karakter – zo bleek ook weer na de finish toen hij zijn begeleiders geïrriteerd wegduwde – is hij één van de minst populaire renners van het peloton. Velen waren daarom ontgoocheld, maar objectief gezien kan je niet anders dan deze overwinning ruim verdiend te noemen.

De Hollander was in de pronostiek ook een koopje, maar werd door velen principieel niet gespeeld. Ze zullen er spijt van krijgen. Megavelo bestuurslid Stijn Vandenberghe allerminst. Hij had de volledige top 5. Bram Vandeputte vierde gisterenavond met mij in Harelbeke al zijn mogelijke overwinning, maar kwam net 20 puntjes te kort. Jean-Paul Wynendaele uit Erpe-Mere werd verdienstelijk derde.

Jean-Paul schuift wel door naar plaats 2 in het klassement, net voor Stijn Dendauw uit Wevelgem. Het is echter Ignace Devreese, collega pronostiek organisator van Tour Team Time, die de nieuwe leider is. 

Morgen Gent-Wevelgem