Zo spetterend als het Vlaamse kasseivoorjaar was, zo slaapverwekkend legt het Ardense drieluik aan. Gelukkig roerden opnieuw enkele landgenoten zich onderweg met De Vreese, Meersman, Vanmarcke (kan hier ooit mee doe voor de prijzen, zo ontdekte hij ook zelf), Van de Sande (sterke race!) en vooral Tim Wellens. Die laatste plaatste vlak na de Bemelerberg een splijtende demarrage. Bijzonder jammer dat Kreuziger en Vanmarcke niet konden volgen, want met 2 hadden ze veel meer kans gemaakt. Ondertussen hadden ex-winnaars Gilbert en Kwiatkowski al afgehaakt. Vooral voor die laatste was er niet echt een verklaring behalve dan een off-day. Daarnaast gunden Australiërs Gerrans en Matthews mekaar het licht uit de ogen niet. Had Gerrans zich aan kop gezet, dan won niemand anders dan zijn ploegmaat. Bizar… En zo waren eigenlijk alle favorieten afgeschreven. Het was Gasparotto die de beslissende demarrage plaatste. Enkel Valgren Andersen (noteren die naam nvdr) kon volgen. De lepe Italiaan zal de jonge Deen vermoedelijk zijn winstpremie hebben beloofd, want hij deed meer dan zijn deel van het werk. Maar al bij al wint de Italiaan toch verdiend en zorgde hij voor een prachtig eerbetoon aan zijn overleden ploegmaat Antoine Demoitié.

Robin Verstyn wreef zich in de handen. Hij stuurde een kassei- en Ardennenploeg in en haalt na de E3 prijs nu ook de Amstel binnen. Sterk. Roel Masschelein werd na zijn overwinning in de Brabantse Pijl nu tweede en Nederlander Joost Van Laere behaalde in zijn thuisrace de derde plaats.

In de stand blijven Cobe en Andy buiten schot, maar daaronder hebben er toch enkelen de aanval ingezet. Zo is Pieter Coppens de nieuwe derde.

De Brabantse Pijl sluit traditioneel het Vlaamse voorjaar af en biedt tegelijk de ideale overgang naar de Nederlandse en Waalse klimkoersen. Tegelijk verdwijnt voor een deel het fanatieke dat we hebben bij de koersen in onze streek. Op dat moment is het mooi mee genomen dat er enkele landgenoten zijn die zich tonen. Dat was gisteren opnieuw het geval. Serry, De Bie, Meersman en vooral Wellens reden opmerkelijk in beeld. Vanaf zondag komen daar ook nog Jan Bakelants en Philippe Gilbert bij, die vorige week helaas wel zijn middelvinger brak bij een duister incident. Terug naar Overijse. Wellens gooide wat te vroeg zijn kaarten op tafel, waardoor hij niet meer mee deed voor de overwinning. Die ging naar Tsjechisch kampioen Vakoc. Het 23-jarige talent kwam na een indrukwekkende demarrage alleen aan en sprak na afloop straffe taal. Namelijk dat hij met die benen ‘iets gelijkaardigs’ kon doen in de Amstel. Niemand onder ons geloofde voldoende in de nochtans betaalbare Tsjech. Toch is dit al zijn derde overwinning van het seizoen en werd hij ook al vijfde in de Strade Bianchi. Zijn straffe taal is dus nog niet eens zo onrealistisch.

Roel Masschelein had met Gallopin en Gasparotto wel de rest van het podium in zijn ploeg en haalt het dan ook verdiend van Robin Verstyn en Xavier Cornelissen.

In de stand blijft de top 3 onveranderd. Cobe blijft dus aan de leiding en wrijft zich in de handen bij de blessure van Gilbert en het passen van Daniel Martin voor de Amstel. Er zitten namelijk nog een hele reeks spelers in het peloton die op beide heren rekenen om nog een mooie eindsprint in te zetten. Daarnaast zijn ook Wellens, Kwiatkowski, Alaphilippe en Vanendert vaak gespeeld. Het eindklassement zal voornamelijk door hun uitslagen worden bepaald.

Zondag dus de Amstel.

Er is vooraf meer over het afscheid van Boonen gepraat dan over zijn winstkansen. Ondergetekende geloofde er echter in omdat Boonen gemaakt is voor deze wedstrijd. En omdat zijn explosiviteit dan wel is afgebot, maar niet zijn kracht en uithouding. Toch sloeg de vertwijfeling toe toen hij er op 130km van de streep al vandoor ging met een select groepje. Is er in de laatste 10 jaar ooit een koers vroeger open gebarsten? Prachtig, maar het leek zelfmoord. Echter toen er na het bos van Wallers een groepje met Vanmarcke aansloot, begonnen we er in te geloven. Tony Martin leverde berenwerk voor onze landgenoot. Toen zijn werk er op zat, namen de mannen van Sky over. Met 3 man op kop voor kopman Stannard. Bizar genoeg vielen de 3 letterlijk weg bij 2 valpartijen op amper een paar honderd meter van elkaar. In de achtergrond begonnen Sagan en Cancellara er terug even in te geloven, maar toen schoof Spartacus weg. Op een bijzonder glad stuk, dat wel, maar er was geen bocht of vreemd manoeuvre te bespeuren. Was het de vermoeidheid al? Sagan reed letterlijk over de fiets van Fabian, maar slaagde er desondanks in recht te blijven op de glibberige stenen. Wat kan die kerel toch een heerlijk stukje met de fiets rijden. Maar zonder de Zwitser en uiteraard zonder ploegmaats was de Slovaak zijn wedstrijd ook naar de haaien.

Vooraan kwam het groepje Boonen-Vanmarcke bij de vroege vluchters en zette de slijtageslag zich verder. Strook na strook vielen er aantal vooraan weg. In de aanloop naar Camphin-en-Pévèle trok Rowe alles op een lint voor zijn kopman, waardoor er maar vijf man meer overbleef: Boonen, Vanmarcke, Stannard, Hagen en de verrassende Hayman. Die bleef als enige over van de vroege vlucht en mocht al van geluk spreken dat hij er nog bleef aanhangen, zo dacht iedereen. Op de volgende strook, de befaamde Carrefour de l’Arbre, trok Vanmarcke alle registers open. Stannard en Boonen deden alles wat ze konden, maar konden Sep niet volgen. Anderzijds reed de Anzegemnaar ook niet helemaal weg. Bovendien had hij de tegenslag dat de vier erachter mekaar ook waard waren en het snel weer samen kwam. Vier tegen één was ie kansloos. Hij werd dus opnieuw ingerekend. Daarna begon het demarrages te regenen. Onze landgenoten lieten niemand rijden. Uiteindelijk ging Boonen zelf bij het binnen rijden van Roubaix. Het was Hayman die hem bij haalde en meteen door ging. Daar zat bijzonder veel snee op. Boonen moest werkelijk alles uit de kast halen om hem bij te benen. Uiteindelijk kwam het op de piste nog allemaal samen. Daar bleek dat Hayman nóg een cartouche had. Hij verraste Boonen door als eerste aan te gaan en Tom werd daarna ingesloten door Vanmarcke, waardoor hij niet meer over Hayman geraakte. De mooiste race in jaren werd afgesloten met een zware anticlimax. Gevloek in heel Vlaanderen. Hij had het zo hard verdiend, na al die pechvoorjaren en vooral na zijn zware val eind vorig jaar. Volgens de arts mocht Boonen trouwens gisteren pas de trainingen hervatten… Er is natuurlijk ons patriotisme. Mocht Jens Keukeleire de rol van zijn Australische ploegmaat hebben gespeeld, we zouden natuurlijk niet zo gevloekt hebben. Maar ook dan waren we volgens mij ergens op onze honger blijven zitten. Zo een fantastisch schouwspel moest toch afgesloten worden met de overwinning van een kampioen. Niet van een kleurloze Australiër die nooit eerder een deftige wedstrijd kon winnen. Het is ontzettend lastig, maar één dag later moeten we het toch ook enigszins relativeren. Enerzijds was die Hayman toch echt wel sterk en heeft hij het niet gestolen. Anderzijds vind ik ook dat onze mannen er alles aan gedaan hebben. Hoe frustrerend zou het niet geweest zijn mocht de Australiër op zijn Terpstra’s zijn weg gereden terwijl onze landgenoten naar mekaar bleven kijken? Dan toch liever strijdend ten onder gaan zoals gisteren. We mogen fier zijn op onze mannen en het kan niet altijd prijs zijn.

Hayman stond in geen enkele van de 261 ploegen. Dirk Muys had echter de rest van de kopgroep in zijn ploeg en haalde het met zijn ploeg ‘Den hengst’  voor Pascal Meirlaen en Hendrik Sneijers.

In de stand diepen Cobe Lapierre en Andy Moerman de kloof op hun achtervolgers verder uit. Ondanks het feit dat ze geen klimmers meer in de ploeg hebben die nog punten kunnen scoren, zal het toch bijzonder lastig worden om hen nog van de eerste twee plaatsen te houden.

Woensdag begint het klimfestijn met een opwarmertje in de Brabantse Pijl.

De oudste koers van Vlaanderen kende gisteren opnieuw zijn traditionele verloop. Daar is op zich niets mis mee. Zeker niet als het dan uiteindelijk tot de verhoopte koninklijke spurt komt. Ditmaal geen valpartijen, waarvoor de Scheldeprijs helaas gekend stond en waardoor Greipel vorig jaar zelfs niet wou starten. Het sein voor de organisatie om twee ingrepen te doen: meer bochten in de finale, zodat het peloton op een lint komt en minder ploegen aan de start, zodat het peloton uiteraard minder groot is. Een geslaagde zet. Het leverde een sprint op tussen de 3 tenoren: Marcel Kittel, Mark Cavendish en André Greipel. Samen goed voor 7x Scheldeprijs en 44 Tour de France ritten. Kittel veegde de nul weg voor Etixx-Quickstep in de kassei- (nou ja) -koersen. Edward Theuns (te gast op de Nacht van de Koers) werd knap vierde. Net een plaatsje tekort om weer op het podium te mogen bij zijn vriendin en podium miss Lien Crapoen. Ook aanwezig op de Nacht, voor de liefhebbers J

Gerda Verbeke had het volledige podium in haar ploeg. De vrouw van ex-winnaar Pieter Soete zorgde zo voor de eerste vrouwelijke overwinning. Frederik Vandenweghe behaalde dezelfde score, maar had daarvoor een iets hoger budget nodig. Opnieuw tweede dus, net als in Kuurne. Davy Vierstraete, schoonbroer van Gerda, behaalt ook al zijn tweede eervolle vermelding na een podiumplaats.

In de stand blijft Cobe Lapierre aan de leiding. Zijn broer stijgt naar de derde plaats. Andy Moerman blijft tweede. Zondag is er de laatste kans voor de kasseirenners en bijgevolg ook voor veel ploegen om punten te pakken.

Na de overwinning van Kittel is er iets minder druk voor Tom Boonen zondag, want daar kijken we nu uiteraard met zijn allen naar uit. Het laatste duel tussen Boonen en Cancellara. Ik geloof dat Boonen kan mee strijden voor de overwinning met de 3 mannen die Gent-Wevelgem en de Ronde domineerden: Sagan, Cancellara en Vanmarcke. De Kempenaar heeft zijn hele winter op deze wedstrijd afgestemd. Ik ben er van overtuigd dat hij doelbewust niet op hellingen en explosiviteit heeft getraind, maar alles op kracht en uithouding. Dat zal zondag renderen. Toch zal dit niet voldoende zijn om de genoemde 3 tenoren zomaar over de knie te leggen. De kans is klein dat hij ze kan uit het wiel rijden, maar omgekeerd zal het voor het trio ook niet simpel zijn. En in de sprint na zo’n zware wedstrijd is Boonen nog altijd ijzersterk. Aan het team zal het alvast ook niet liggen, want die zullen zich nog een laatste keer echt dubbel plooien voor hun gerespecteerde kopman.

Toch is het ook niet ondenkbeeldig dat een outsider wint zondag, want er wordt rugwind voorspeld. Wat als een Stuyven en een Trentin of Martin mee gaan in een ontsnapping?

De honderdste Ronde van Vlaanderen zorgde voor een spetterend spektakel passend bij deze jubileum editie. Het begon allemaal bijzonder nerveus. Het regende demarrages maar het duurde zeer lang vooraleer de ‘vroege vlucht’ vertrokken was. Helaas leidde dit nerveuze gedoe tot een reeks van valpartijen waarbij we helaas twee van onze Vlaamse favorieten verloren. Eerst Tiesj na een val over een drinkbus en daarna Greg na een valpartij van ploegmaat Quinziato. De overgebleven inlandse toppers verspeelden kostbare energie. Boonen bezeerde de pols, Stuyven moest vijfmaal (!) van fiets wisselen en Vanmarcke viel tot tweemaal toe. Enkel onze Sep kon dit fysiek en ook mentaal te boven komen, al ben ik er van overtuigd dat hij hier mee de krachten verspeelde die hij op de Patersberg tekort zou komen.

De valpartijen zorgden dikwijls voor breuken in het peloton en er werd allesbehalve gewacht. Voornamelijk de mannen van Lefevre wilden de koers hard maken om Sagan en Cancellara te isoleren. Dat lukte vrij goed, maar opnieuw misten ze een kopman die kon volgen als er echt geknald werd. Nog vóór de Koppenberg brak Vanmarcke de koers helemaal open. Hij ging er vandoor samen met onder andere een verrassend sterke Devolder. Hij kreeg uiteraard niet veel voorsprong, maar het spel zat op de wagen. Héérlijk vroeg in de koers. Na de Koppenberg werd er nog eventjes rond gekeken naar de luitenanten die er nog bij waren, maar daarna was het aan de kopmannen. Na de top van de Taaienberg werden Sep en Stijn ingerekend. Er was even een moment van vertwijfeling en daarvan profiteerde Kwiatkowski om te demarreren met Sagan in het wiel. Zou er dan toch waarheid zitten in de roddel van de verkochte E3? Die mannen mag je niet laten rijden, ook al was het nog vroeg. Sep besefte het gevaar in en kon de twee Oostblokkers nog bij benen. Hij was de laatste die de kloof met Sagan nog kon dichten. Het kostte hem wel ontzettend veel energie. Die ene kogel, zoals de wereldkampioen het zo mooi verwoordde. En dat terwijl de Slovaak de kloof had verkregen zonder te moeten demarreren. Hij hield de kogel dus op zak. Net als Cancellara, die te veel zat te rekenen op Astana en Katusha. Die hadden nog wel wat mannetjes in de kopgroep, maar die zaten duidelijk ook à bloc en misten ook een kopman in topvorm waar een helper zich het snot voor uit de neus wil rijden.

De drie waren dus weg. Ze raapten de vroege vluchters op en lieten die ook achter op de Kwaremont. Opmerkelijk moment daarbij was toen de verbluffende Dimitri Claeys ex-wereldkampioen Kwiatkowski ter plaatse liet. Die had zich blijkbaar volledig gegeven in de ontsnapping. Sep was de enige die Sagan nog kon volgen. In de achtergrond zette Cancellara de achtervolging in. Hij halveerde de kloof op de Kwaremont. Op de Pater schoot Sep volledig in de kramp terwijl Sagan daar zijn kogel afvuurde. Cancellara kwam bij onze Anzegemnaar en samen gingen ze achter de Slovaak aan. Maar die was duidelijk de sterkste. Sep zat er volledig door en Fabian had duidelijk ook zijn beste poer verschoten op de Kwaremont en de Pater. Sagan hield dus knap stand en vierde zijn knalprestatie met een wheelie over de streep. Sensationeel. Nooit eerder vertoond. Wat een godsgeschenk voor het wielrennen, deze flamboyante wereldkampioen. De Vlaamse supporters waren op slag al hun leed vergeten. Dit soort renners sluiten we in ons hart en gunnen we de overwinning. Ook al wint onze favoriet dan niet. Dat is toch één van de prachtige eigenschappen van onze wielersport.

De spelers met de Slovaak in de ploeg supporterden nog des te meer voor hem ongetwijfeld. Daarbij ook Cobe Lapierre, die er als leider in slaagt om de Ronde van Vlaanderen te winnen. Pieter Vandamme (duidelijk een grotere koerskenner dan zijn schoonfamilie De Cnuydt) en Davy Debel werden op respectabele afstand tweede en derde.

Als de leider in de stand de rit wint, dan is het ook vrij evident dat hij zijn voorsprong verder vergroot. Cobe slaat al een redelijke kloof met de achtervolgers en mag beginnen dromen om de eerste speler te worden die een tweede Megavelo eindoverwinning binnen haalt. Al zal hij de komende twee wedstrijden zijn voorsprong minstens moeten kunnen behouden, want hij heeft niemand meer voor de Ardennen. Het is dus zeker nog niet gespeeld.

Woensdag eerst nog de Scheldeprijs als opwarmertje voor Roubaix zondag.