Regen, wind en lage temperaturen. Koersomstandigheden waar veel renners niet van houden. En al zeker de klimmers niet. Het zorgde vandaag voor een verrassende uitslag. De Fransman Cavagna was de koude het vroegst beu en ging er alleen vandoor op 70km van de finish. Even later sloot een groepje aan met Kron, Godon en Healy. Die laatste, een 22-jarige Ier – en dus wat regen gewoon – was de revelatie van de dag want hij reed bijna iedereen naar de vaantjes. Enkel Godon kreeg hij er uiteindelijk niet af. De Fransman was duidelijk sneller in de sprint en boekt zijn mooiste overwinning uit zijn carrière.
Niemand onder ons had Godon of Healy opgesteld. Het was collega Kristof Maes die dankzij de ereplaatsen van Cosnefroy, De Lie en Hermans de dagoverwinning binnen haalt. Antoon Vermeersch haalt even veel punten, maar had daar 8 budget punten meer voor nodig en wordt zo 2e. Jan Ribbens voert het pelotonnetje aan van de ploegen met 106 punten.
In de stand geen verschuivingen. Norbert Deloof, oud docent in Vives Kortrijk, blijft comfortabel aan de leiding voor Geert Limpens en Arne Lapierre.
De Hel blijft vervloekt voor Wout, althans volgens hemzelf. Het zag er nochtans uitstekend uit voor hem tot 15km van de aankomst. Hij had wel van fiets moeten wisselen kort voor het Bos, maar kon zeer snel weer aansluiten en trok meteen hard door op Haveluy, de laatste strook voor Wallers. Eerste beslissende moment op zijn initiatief. Op 102km van de aankomst al vormde zich onder zijn impuls al de beslissende kopgroep met uiteraard Van der Poel, maar ook zijn luitenant Laporte, de verrassende Degenkolb en Küng. Schaduwfavorieten Ganna en Pedersen misten de boot en verliezen daar al hun koers. Ze kunnen na een intense achtervolging wel nog aansluiten, maar verschieten een zware cartouche en brengen bovendien met Vermeersch en Philipsen 2 ploegmaats van Van der Poel mee voorin. In het Bos verliest Wout helaas Van Baarle door een val en vooral Laporte door een lekke band. Wie weet hadden die na de lekke band van Wout nog het tij kunnen keren. Intussen probeerde Mathieu tot 4x toe alleen weg te geraken. Na Mons-en-Pévèle komt hij zo alleen met Wout voorop, maar die speelde het tactisch en liet de rest terugkeren. Op Carrefour de l’Arbre kwam Degenkolb ten val na een botsing met VDP. Dat was het sein voor Van Aert om er snoeihard vandoor te gaan. Zo hard dat hij vermoedelijk één van de putten vlak voor de bocht niet kon ontwijken en lek reed. Té enthousiast, volgens ex-winnaar Gilbert. Op die manier zorgde Wout ook zelf voor het tweede en meteen erna het derde beslissende moment in de koers. Doodjammer, want er zat een prachtig duel aan te komen met Van der Poel. Op de stroken van Gruson of Hem gingen ze mekaar niet meer gelost hebben. Van der Poel is, zeker voor een Nederlander, zeer geliefd hier en zijn overwinning was allesbehalve gestolen, maar toch bleef Vlaanderen met een anticlimax gevoel. Van der Poel wint dit seizoen na Milaan-Sanremo ook Parijs-Roubaix voor de eerste keer. Wout moet hier nog minstens een jaar langer op wachten. Met twee derde en één vierde plaats in de 3 monumenten en winst in de E3 kan je nooit van een mislukt voorjaar spreken, maar de kers ontbreekt helaas. Ook voor Jumbo. Ze halen 5 op 5 in de eerste kasseikoersen, maar in de laatste 2, de Monumenten, lukt het net niet. Volgend jaar beter. Tenslotte is Wout nog altijd maar 28 jaar, dus er komen nog minstens een half dozijn kansen.
Jari Vanherweghe is de enige die het volledige podium in zijn ploeg ‘Voile Fernangs’ had opgenomen, maar dat volstond niet voor een podiumplaats. De overwinning gaat naar Ivo Goderis, van het DUST team van Daikin. Peter Dheygere wordt derde. Norbert Deloof, de leider, kaapt de tweede plaats weg en doet uiteraard een schitterende zaak in het klassement. Hij demarreert weg van Geert Limpens, die wel tweede blijft. Arne Lapierre schuift op naar plaats 3. Met deze 3 leiders gaan we het 3e en laatste luik van Megavelo met de klimklassiekers in.
Na de stormeditie van vorig jaar kregen we tussen Terneuzen en Schoten terug het traditionele scenario. De vroege vlucht wordt net op tijd ingerekend, zodat het tot een koninklijke sprint kon komen op de Churchillaan. Het beloofde een duel te worden tussen Philipsen en Jakobsen. Ook Ewan, Groenewegen, Cavendish, Welsford en Thijssen hadden dit jaar al mooie resultaten gereden en aasden op de prestigieuze sprintklassieker. Na zijn sterke Ronde had Van der Poel zich last minute kandidaat gesteld om zijn ploegmaat Philipsen aan de overwinning te helpen (maar vooral om de verveling te vermijden tussen de Ronde en Roubaix). Hij trok tussen kilometer 5 en 2 keihard door waardoor niemand het in zijn hoofd haalde om te ontsnappen. Onderweg had hij ook al intervalletjes getrokken door telkens om bidons te gaan en het peloton voorbij te sprinten. Wie zondag wil winnen, moet voorbij de Nederlander. De sprint liet hij veiligheidshalve aan zich voorbij gaan. Jakobsen had in de laatste kilometer kettingproblemen en kon helaas zijn kansen niet verdedigen. Soudal QS blijft in de hoek zitten waar de klappen vallen. Edward Theuns ging vroeg aan en liet een klein gaatje op links. Daar kon Philipsen zijn sprint al over zijn. Hij mag Edward dankbaar zijn dat hij de deur niet dicht deed. Hij kon er net door en met enkele krachtige lendenslagen maakte hij meteen het verschil. Welsford en good old Cavendish mochten mee op het podium.
In onze pronostiek waren de sprintersploegen aan het feest en dan vooral die van de WPVK veteranen (waarvoor staat dit?). Zij nemen met Staf Van Der Schueren en Lieselot Viaene de eerste 2 prijzen mee, vlak voor Joachim Calewaert.
In de stand blijft Norbert Deloof aan de leiding voor Geert Limpens en Dieter Van Lierde.
Zondag wordt Paris-Roubaix bepalend voor het eindklassement. Benieuwd of Van Aert Van der Poel kan kloppen.
Wie kon de grote 3 iets in de weg leggen. Dat was de vraag tussen Brugge en Oudenaarde. Aan de uitslag te zien niemand, maar niets was minder waar. Het duurde meer dan twee uur voor de vroege vlucht vertrokken was. Belgisch kampioen Merlier was daarin de opvallendste naam. Nadat eerder al zijn ploegmaat Lampaert weg probeerde te geraken, was het ex-winnaar Asgreen die op de Molenberg het vuur aan de lont stak. Hij kreeg een hele reeks kandidaat winnaars mee met onder meer Pedersen en revelatie Powless. De finale kon beginnen op 100km. Van de grote ploegen had enkel Mathieu Van der Poel niemand mee, maar hij had ook onvoldoende ploegmaats over om het gat te dichten. Toen de kopgroep op een bepaald moment 3 minuten kreeg, werd het duidelijk dat het peloton de koplopers niet meer zou terug zien. Enkel de grote 3 konden de kloof nog dichten. Ondanks de aanwezigheid van Trentin zette Pogacar zijn ploeg op kop in de aanloop naar de tweede keer Kwaremont. Daar ontbond de Sloveen een eerste keer zijn duivels. Wout en Mathieu hadden alle moeite van de wereld om het gat terug te dichten samen met Pidcock en Laporte, die daarmee al een deeltje van zijn schuld afloste. Op de Koppenberg gooide Tadej die mannen ook overboord, waardoor de grote 3 alleen in de achtervolging konden op de kopgroep. Het leek erop dat ze het zouden uitvechten op de Kwaremont, maar op de Kruisberg reed Mathieu met een verrassende demarrage Wout uit de wielen. Van Hooijdonck wachtte zijn kopman nog op, maar het kalf was verdronken. De Sloveen en de Nederlander kwamen alleen bij de kopgroep. Ditmaal lanceerde Trentin zijn ploegmaat op de Kwaremont. Pogacar reed nog vòòr de kasseien iedereen uit de wielen en vloog over de kasseien. Van der Poel bleef vechten tot aan de finish, maar kwam niet meer dichter. Anderzijds bleef hij ook uit de greep van de achtervolgers, ondanks een voorbeeldige samenwerking. Pedersen won de sprint voor de derde plaats en voorkwam zo een nieuw podium voor de grote 3. Vlaanderen sloot intussen Pogacar in de armen. Een Tourwinnaar die zijn Tourkansen hypothekeert om in Vlaanderen te komen winnen. Bovendien een sympathieke kerel die altijd offensief koerst. Iedereen gunt het Wout, maar je kan onmogelijk tegen Pogacar zijn. Dit was absoluut geen anti-climax zoals bij de overwinningen van Terpstra en Bettiol. Een prachtig podium (en dito top 10 met 9 verschillende ploegen) na een fantastisch spannende koers. Dit was reclame voor de kasseikoersen.
Pieter Vandamme, 1 van de 5 blacklist spelers, wint Vlaanderens mooiste in Megavelo, voor Joris Ribbens en Norbert Deloof. Norbert, oud-leraar van Vives, neemt ook de leiding over van Linus. Geert Limpens springt over Dieter Van Lierde naar plaats 2.
De vroege vlucht is doorgaans kansloos voor de overwinning. Ze vertrekken meteen na de start, nemen enkele minuten voorsprong en worden ingerekend bij de start van de TV uitzending. Eens om de zoveel tijd draagt zo’n vlucht wel tot de finish. Ei zo na was dat in Waregem het geval. Sterke beren Alexander Kristoff en de verrassende Spanjaard Lazkano Lopez zongen het uit tot enkele kilometers van de meet. Ze werden ingelopen door een groepje sterkhouders waarin vooral Benoot de drijvende kracht was en dat op zijn beurt ook opgejaagd werd door het peloton. Na enkele schermutselingen ontsnapte Christophe Laporte. De Fransman toonde dat hij het ook zonder Wout kan en hield sterk stand. De achtervolgende groep werd nog ingehaald door het peloton, maar vlak daarvoor was Neilson Powless nog ontsnapt. Hij kreeg zowaar de dekselse Lazkano Lopez mee, die na een ontsnapping van bijna 200km nog de energie vond om terug aan te vallen en dan nog zijn vluchtgezel vloerde in de sprint. Zotte kerel.
In de pronostiek was het Vichte boven. The blacklist mannen haalden hun 2e prijs binnen, voor de neus van Frans Soete en Bernard Vaneeckhoutte.
In de stand neemt Linus De Weirdt de leiding over van Dieter Van Lierde. De tiener uit Deerlijk heeft een sterke ploeg opgesteld zonder Van Aert en Pogacar. Benieuwd of die kan stand houden. Geert Limpens stijgt naar plaats 3.
