De Strade Bianche 2018 werd een ware flandrien editie. Regen en koude hadden de idyllische grindwegen in Toscane tot een langgerekte modderpoel omgetoverd. Het ideale strijdtoneel voor veldrijder Wout Van Aert, die nog meer dan in de Omloop zijn visitekaartje afgaf. De organisatoren geloofden duidelijk in onze youngster want ze hadden hem op de persconferentie naast Sagan en tweevoudig winnaar en topfavoriet Kwiatkowski gezet. En zeggen dat zijn ploeg maar een wild card kreeg nadat Wout wereldkampioen … veldrijden werd. Door deze late uitnodiging had hij weinig keuze in vluchten en landde hij pas vrijdagmiddag en kon hij geen verkenning meer inlassen. Dat belette hem niet om een knalprestatie af te leveren. Al vroeg met de neus in wind om de kopgroep uit te dunnen. Toen Bardet, tweemaal podium in de Tour, uit die kopgroep demarreerde kon aanvankelijk enkel Wout reageren. Toen Tiesj Benoot zag dat de toppers te lang bleven treuzelen, besloot hij zelf in de achtervolging te gaan samen met Pieter Serry. Die laatste kon zijn inspanning spijtig genoeg niet doorzetten. Enkel Tiesj geraakte helemaal vooraan. Een flandrien, een veldrijder en een Tourspecialist vooraan dus in een eendagskoers. Dit is wat deze koers zo populair maakt. Tiesj had amper tijd nodig om te bekomen want kort daarna knalde hij op één van de nijdige hellingen weg van zijn 2 metgezellen. Hij kwam solo aan op de Piazza del Campo in Siena. Je kan slechtere locaties treffen voor je eerste profwinst. De beelden van een verkrampte Van Aert die te voet de laatste meters van de laatste helling opstrompelt zijn nu al onvergetelijk. Gelukkig raakte hij er zijn prachtige derde plaats niet mee kwijt. De topfavorieten Valverde en Sagan haalden nog top 10. Voor Kwiatkowski en Van Avermaet werd het een dag om snel te vergeten.

Buurman Tibo Moenens had als enige Benoot en Bardet in de ploeg. Hij kaapt de hoofdprijs weg. Sparring partner Karel Van Overvelt en Ronny Liedts stranden in zijn wiel. 

In de stand neemt Steven Verniers terug de leiding over. Robin Verstyn wordt tweede voor collega organisator Ignace Devreese.

Beste koersliefhebbers,

het werd een ijskoud openingsweekend. Zij die net zoals ik te velde gingen supporteren, hebben dat aan den lijve ondervonden. Niet in het minst ook de renners zelf uiteraard. Warm ingeduffeld verschenen ze aan de start. Spanjaarden, Colombianen en Australiërs werden aan de start al kansloos geslagen door de koude. De Flandriens, Scandinaviërs en Oost-Europeanen waren in hun nopjes. Zo zagen we bvb Lutsenko vrolijk in korte broek en mouwen rond fietsen.
Zaterdag was het uitkijken wat het nieuwe parcours zou bieden. Het werd echter geen fair examen gezien de scherpe tegenwind die alle aanvallers terug in het peloton blies. Philippe Gilbert en de mannen van lotto probeerden het enkele keren van ver, maar zonder succes. Tiesj en Tim zijn nog niet van het kaliber van Phil om zomaar een solo van 60km op te zetten. Moedig, maar ook naïef. Zeker gezien beide heren ondanks hun topvorm dan niet konden volgen op de Muur. Al had Tiesj daar nog technisch defect als excuus. De Muur zelf bleek zoals verwacht het breekpunt. Ik stond aan de kapel samen met de collega’s van Wiel in Wiel. Wat een kick om vol spanning de doortocht af te wachten met het naderende geluid van helikopters en alsmaar luider wordend gejoel. En vooral om dan uit je dak te gaan als je je dorpsgenoot Sep plots uit de mensenmassa ziet opduiken. Misschien moeten we ook maar eens 2 testamenten aan dat soort verschijningen wijden. Enfin we dwalen af,  hij knalde Greg en co los uit het wiel. Enkel Stybar kon in de afdaling aanpikken maar met 2 konden ze niet op tegen de achtervolgers. Op de Bosberg kwam er geen versnelling maar Greg, Oliver en Sep hadden toch een gaatje op de top. Helaas reden de mannen van Astana dit weer toe. Daarna speelden die hun overwicht meesterlijk uit onder leiding van een beresterke Valgren Andersen. Vooraan mee op Muur en Bosberg. Meerdere demarrages onderweg en dan nog voldoende jus over om tegen wind een sterke solo op te zetten. Dan heb je de overwinning niet gestolen. Zeker gezien dit pas zijn tweede Vlaamse voorjaar is. Die zien we nog terug. Sneu natuurlijk wel voor Sep, die minstens even sterk was en nog derde werd. Maar nog meer voor de achtervolgers die nog werden opgeslokt door het peloton onder aanvoering van de gefrustreerde lotto’s. Elitegroepje niet elite genoeg, zeg ik dan. Valgren Andersen stond in maar liefst 24 ploegen. Grinta redacteur Steven Verniers kon daarnaast nog Sep en de sprintende Theuns en Gilbert zetten. Buurman Rudy kaapt het zilver weg voor Maarten Verholleman.

Zondag in Kuurne kregen we een gelijkaardig scenario, wat in Kuurne weliswaar eerder regel dan uitzondering is. Gezien er na de laatste berg nog een 50-tal kilometer volgt, heeft het peloton van de sprintersploegen nog tijd over om zich te organiseren. Jasper Stuyven spartelde van het elitegroepje nog het langste tegen. In de plaatselijke rondes toonden vooral Loïc Vliegen (tot tweemaal toe) en Julien Vermote zich. Julien werd pas gegrepen op minder dan 100m en werd nog negende. Het rijk was echter aan de sprinters. Althans deze die nog overbleven. Naast ex-winnaars Sagan, Cavendish en Kristoff die helaas in warmere oorden reden, ontbrak vooral Gaviria, die vermoedelijk verslaan werd door de koude. Daardoor ging het tussen Colbrelli, Démare en Groenewegen. Die laatste haalde het afgescheiden, hoewel hij onderweg bij mijn weten geen ploegmaats liet mee rijden in de jacht op de koplopers. Daarmee koop je geen vrienden. En hij was al niet zo populair na zijn incident met Naesen 2 jaar terug. Frederik Vandeweghe uit Frankfurt zal het worst (…) wezen. De recordhouder aantal reacties op deze site – vreemd dat we nog niets zagen passeren – stelde een ploegje op voor Kuurne en haalde het afgescheiden voor mijn nonkel en sponsor Piet Maes en Adrien Fleury met zijn ploeg ‘de mulledèssers’.

In de stand neemt Frederik ook de leiding voor Maarten en Rudy.

Zaterdag de Strade Bianche.

Morgen wordt Alejandro Valverde 37 jaar. Een leeftijd waarop de meeste profrenners al op pensioen zijn. Zij die nog koersen, zijn hun explosiviteit verloren. Niet zo bij Alejandro Valverde. Die vlamt nog lekker iedereen uit het wiel op een nijdige slothelling. Op de kleine plateau zoals in Huy of op de grote zoals in Ans. Niemand kan zijn tempo volgen. Ook als klimmer (met uitzondering van het hooggebergte) en als tijdrijder is hij nog bij de besten van het pak. Het klopt dat hij boter op het hoofd heeft, maar hij heeft 2 jaar langs de kant gestaan en dus zijn straf uitgezeten. Na zo’n lange schorsing op niveau terugkomen is weinigen gegeven. Net als het constante hoge niveau dat hij sindsdien aan de dag legt. Dat kan heus niet enkel met een pilletje links en rechts. Dat kan enkel door keihard te trainen en te leven als een asceet. 

Onderweg zag het er even naar uit dat Greg kans maakte op een historische dubbel door in hetzelfde jaar Roubaix en Luik te winnen. Hij zette zijn manschappen op kop, maar kwam finaal toch te kort op de voor hem te lange hellingen. Dan Martin was er dichterbij met een snedige demarrage in de slotkilometer. Maar ook hij werd geremonteerd door Valverde die iedereen droogweg iedereen uit zijn achterwiel knalde en op en over de Ier ging.

Xavier Cornelissen pakte de dubbel door na de Waalse Pijl ook Luik te winnen. Ook Karel Holvoet en Robin Verstyn hadden Valverde gespeeld, maar konden daar Martin niet bij plaatsen.

In de eindstand werd Geoffrey Crombez niet meer bedreigd. Hij is de eindwinnaar van Megavelo 2017. Zijn naam wordt dus bijgeschreven in de hall of fame, net als die van de nummers 2 en 3, Maarten De Boe en Ignace Devreese. Voor Maarten is dit na 2014 de tweede keer dat hij net te kort komt voor de eindoverwinning. Ook de rest van de top 10 deelt in het prijzengeld. Dit zal binnenkort worden overgeschreven. De ritwinnaars alsook de winnaars in het eindklassement worden verwacht op de Nacht van de Koers om hun prestatie beloond te zien met de nodige lof en eerbetuigingen! Eeuwige roem is hun deel. Uiteraard zijn ook alle andere spelers welkom voor een spetterende koersavond als afsluiter van het fantastisch wielervoorjaar. Hopelijk tot dan!

Nadat de Amstel Gold Race zijn finale hertekende is de Waalse Pijl nu echt wel het wereldkampioenschap voor punchers geworden. Op zich is daar niets fout mee, alleen valt er onderweg niets te beleven. Wie kon Valverde hier van een vijfde overwinning houden nu met Alaphilippe zijn voornaamste tegenstander weg viel. Het antwoord is vrij simpel. Niemand. De Spanjaard – volgende week 37(!) en nog een half jaar ouder dan Boonen – knalde iedereen uit het wiel, inclusief jonkies van 16 jaar jonger. Respect. Dylan Teuns werd zeer knap derde.

De ritoverwinning ging naar triatleet Xavier Cornelissen, tevens recordhouder reacties op de website. Thomas Soete en Robin Verstyn werden twee en drie.

In de stand ziet het er steeds beter uit voor Geoffrey. Het lijkt er op dat Maarten, Ignace en Tino voor de podiumplaatsen strijden. Plaatsen vijf tot tien liggen nog open.

Zondag dus de laatste wedstrijd met Luik-Bastenaken-Luik.

Zoals verwacht kregen we dit weekend een duel België-Polen. Gilbert en Van Avermaet tegen Kwiatkowski. Dat duel had voor ons een speciale dimensie gezien ik met mijn broers en enkele vrienden in Warschau zat. Niet dat er veel Polen van wakker lagen. We hebben er welgeteld eentje gevonden die Kwiatkowski kende.  BMC maakte de koers al vroeg hard, dus Greg had goeie benen. Toch liet hij zich verrassen toen Gilbert alweer op meer dan 50km van de aankomst serieus aan de bom schudde. Hij raakte weg met een groepje luitenanten. Daaronder ook Benoot, maar die kende even later helaas mechanische pech. Kwiatkowski was ook niet mee, maar kon op de volgende puist nog de jump maken. Greg en Valverde waren mee met de Pool maar konden net die laatste meters niet overbruggen. De winnaars van Milaan-Sanremo en de Ronde ontdeden zich om de Bemelerberg, de laatste helling op het zeer geslaagde nieuwe parcours, van hun medevluchters en maakten onder mekaar uit wie er zijn tweede klassieker won dit jaar. Phil begon op kop. Kwiatkowski speelde op de verrassing. Hij sloeg meteen een gat van vier fietsen maar ging te vroeg aan en werd nog geremonteerd door een ijzersterke Gilbert. Dit leidde tot uitbundige taferelen bij de Quick-Step ploeg. De beelden van Jo Planckaert haalden zelfs de sporza site. Op de Nacht van de Koers mag hij dit gerust eens overdoen.

In de pronostiek was het Dieter Van Lierde, laureaat van 2015, die de Amstel won met lichte voorsprong op Remko Liedts. Tom Vandemoortele kaapte de derde prijs weg.

In de stand blijft Geoffrey Crombez aan de leiding. Maarten De Boe en Ignace Devreese wippen terug over Tino Gabriël.

Woensdag is er de Waalse Pijl.