Het voorjaar zit er nog niet op, maar de revelatie is wat mij betreft wel al gekend. Het is niet iedereen gegeven om in zijn eerste jaar met een vrije rol de Omloop Het Nieuwsblad en de Amstel Gold Race te winnen, toch twee totaal verschillende wedstrijden. En dat met toch nog steeds enkele kilootjes te veel. Er zit dus nog marge op die Valgren Andersen. Ik herinner mij dat hij als 22-jarige snotneus diep in de finale van het WK in Ponferrada een demarrage plaatste en nog als 20e eindigde. Dat was de eerste keer dat ik zijn naam noteerde. Dat talent komt dit jaar volledig tot ontbolstering. Enerzijds dankzij zijn vrije rol, anderzijds ook door het sterke team waar hij in rijdt. Zowel in de Omloop als in de Amstel werd zijn vlucht beschermd door een ploegmaat. Eigenlijk was dat het spel waarvan we gehoopt hadden dat Benoot en Wellens het zouden spelen. Helaas had Benoot een offday, wat kan gebeuren na een slopend voorjaar en met net een hoogtestage achter de rug. Wellens was opnieuw zeer sterk maar zat dus alleen in de kopgroep en kreeg na zijn demonstratie van woensdag geen ruimte van de Valverdes en de Sagans. Sterke prestatie opnieuw van de Slovaak, al had ie wel moeten uitgesloten worden nadat hij, net als Luke Rowe in de Ronde, achter toeschouwers fietste bij het afsnijden van een bocht.

Het werd een verrassend podium met Valgren Andersen, Kreuziger en Gasparotto. Toch slaagde Joeri Verhamme er in om deze top 3 volledig te spelen. Het leverde hem een ruime overwinning op. Free Claerbout van het O’dorney team en neef Jasper Maes werden verdienstelijk tweede en derde.

In de stand neemt Stijn Dendauw een serieuze optie op de overwinning. Maarten De Boe blijft tweede en Pieter Turtelboom neemt de derde plaats over van Karel Vanovervelt.

De Brabantse Pijl vormt de overgang tussen de kassei- en de klimkoersen. De kasseirenners die goed klimmen nemen dit en de Amstel er nog bij. De ploegen worden aangevuld met een nieuw blik klimmers, al komen de echte toppers er maar zondag bij. De start stond in het teken van het eerbetoon aan de overleden Michael Goolaerts. Zijn ploegmaats toonden zich ook onderweg, maar kwamen niet in aanmerking voor de overwinning. Dan had Lotto-Soudal betere papieren. Met Vanendert, Van Der Sande en vooral Benoot en Wellens kwam het met 4 potentiële winnaars aan de start. Ze wachtten geduldig de finale af, in tegenstelling tot in de Omloop, waar Benoot en Wellens ook in topvorm aan de start kwamen, maar te vroeg hun pijlen verschoten. Van der Sande opende de debatten, Vanendert nam over en kreeg 6 man mee, waaronder Wellens. Die wachtte de laatste helling niet af en ging er op 7km van de meet snoeihard vandoor. Zijn medevluchters lieten niet begaan, maar Tim bleef onhoudbaar doorzetten, zowel op het vlakke als op de 2 overblijvende hellingen. Benoot werd mooi derde na Colbrelli. De 2 Lotto Belgen zullen zich ook de komende koersen nog tonen. Maar de tegenstand wordt een stuk groter met de Alaphilippes van deze wereld. We kijken er naar uit.

Ringo Schoutteten, eindwinnaar in 2005, won de Brabantse Pijl in de pronostiek voor Henk Capoen en Marc Verstyn met zijn 12 Belgen.

In de stand blijft Stijn Dendauw aan de leiding voor Maarten De Boe en Karel Vanovervelt.

Roubaix 2018 werd een gitzwarte editie. De amper 23-jarige Michael Goolaerts kreeg vroeg in de koers een hartstilstand. Meteen werd de ernst van de situatie duidelijk. Hij werd nog gereanimeerd en afgevoerd naar het ziekenhuis van Rijsel, waar hij zondagavond overleed. Onze gedachten gaan naar zijn naasten. Op zo’n momenten wordt koers maar een verre bijzaak. Het voelt vreemd aan om er dan toch nog een verslag over te schrijven, maar ik ga het bij deze toch proberen.

In de vroege vlucht zat mooi volk met oa hardrijder en Zwitsers kampioen Dillier, ex-beloftenwereldkampioen Byström, ex-dwars door Vlaanderen winnaar Wallays en Paris-Nice winnaar Soler. De jonge Spaanse klimgeit was in extremis opgeroepen, wat zijn prestatie des te straffer maakt. Ze kregen nooit meer dan 3 minuten van het peloton, maar toch zouden ze nog een belangrijke rol spelen in de wedstrijd. Het peloton begon door verschillende valpartijen al serieus uitgedund aan het legendarische bos van Wallers. Daar lag het tempo vrij laag tot de versnelling van Mike Teunissen. Philippe Gilbert ging meteen mee. Een groots nummer leek in de maak. Maar het peloton liet niet begaan en later zou blijken dat Phil niet de benen had. Dat was het sein voor Stybar om te gaan, maar hij kreeg niemand mee. Ook Greg probeerde het met een snedige demarrage maar de andere Belgen sprongen nijdig op zijn wiel. Dat was het moment waarop Sagan ging. Niet eens een scherpe demarrage, maar wel op het perfecte moment. Deze keer reageerde niemand. Men keek naar Quick-step, maar Phil en Stybar hadden net een cartouche verschoten en Lampaert was aan het terugkeren na een lekke band. Terpstra moest het dus op dat moment alleen doen. Er werd gepokerd en Sagan kreeg zomaar een minuut cadeau. Dat rij je niet zomaar dicht op de wereldkampioen. Zeker niet gezien hij nog 50km hulp kreeg van vroege vluchters Wallays en Dillier, die daarvoor wel een mooie Bora keuken zullen verdiend hebben van de Slovaak. Los daarvan wel bijzonder sterk van Dillier, die Sagan zelfs tot op de piste kon volgen. Even zag het er mooi uit toen Van Aert en Stuyven met zijn tweeën nog tot op 15 seconden kwamen, maar ze kregen dat laatste gat niet dicht. Van Aert kreeg daarna nog kettingproblemen, waardoor op Carrefour nog Terpstra, Stuyven, Van Avermaet en Vanmarcke overbleven in de achtervolging. 3 kansen op 4 om toch nog een Belg op het podium te krijgen. Opnieuw echter een gelijkaardig scenario in de straten van Roubaix. Greg reageert op een uitval van Stuyven, waarop de lepe Terpstra gaat en er niemand meer reageert. Sagan rekende intussen af met Dillier op de piste en wint na een sterk maar vooral slim nummer. Op het juiste moment gaan. Zonder diep te gaan een minuut krijgen. Onderweg de voorsprong constant evalueren en zijn medevluchters zo lang mogelijk mee nemen. Wij Belgen bleven met een lichte ontgoocheling achter omdat er geen splijtende demarrages kwamen van Sep bvb en omdat de landgenoten ook op mekaars wiel reden en niet op dat van de buitenlanders. Maar als de wereldkampioen wint op de piste in Roubaix na een aanval van 50km, kan je toch moeilijk van een saaie koers of anticlimax spreken.

Voor buurman Steven Himpe was het al helemaal geen anticlimax. Hij wint Roubaix voor Tom Bovens, secretaris van de Jasper Stuyven fanclub en Nicole Schmitt uit Oostende.

In de stand springt Stijn Dendauw terug over Maarten De Boe naar de leiding. Karel Vanovervelt wordt derde.

De kasseikoersen zitten er nu op. Het is nu aan de klimmers. Te beginnen met de Brabantse Pijl morgen.

De oudste koers van het land was dit jaar aan een grondige vernieuwing toe. De start werd namelijk in Nederland gegeven. Er werd gestart vanuit Zeeland in de hoop er met de stevige wind al een lastige wedstrijd van te maken. Dat lukte vrij aardig. Sowieso een mooi initiatief. In de vroege vlucht van 5 zaten met Jonas Rickaert en Guillaume Van Keirsbulck (onder voorbehoud) 2 renners die er bij zullen zijn op de Nacht. Ze zongen het zelfs uit tot de aankomst in Schoten. Rickaert werd zelfs nog 8e! Ondanks de vele vluchtpogingen draaide het toch weer uit op een massasprint. Als die niet door een topper wordt gewonnen, dan wel door een jong talent dat aan het venster komt piepen. Denk maar aan Cavendish en Kittel in het verleden. Dit jaar werd dat de 22-jarige Nederlander Fabio Jakobsen. Hij haalde het met sprekend gemak van 2 andere talenten: de Duitser Ackermann en de Brit met de stoere naam Lawless. Twee keer versnellen volstond voor onze Noorderbuur. Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat hij nog verschillende cartouches over had. Eerder dit jaar won hij ook al Nokere Koerse met overschot. Een rastalent dus.

Enkel ex-collega Brecht Desmet geloofde in het talent van Jakobsen, maar kon daar niemand naast plaatsen, waardoor hij op de tweede plaats strandde. Bente Vierstraete kon naast Ackermann namelijk Debusschere opstellen en wint zo na Milaan-Sanremo ook de Scheldeprijs. Jan De Clercq werd derde.

In de stand geen verschuivingen aan de top. Maarten blijft aan de leiding voor Stijn en Pieter.

Help! De Hollanders komen onze nationale feestdag kapen! Bij de vrouwen was het podium volledig voor de noorderburen. Niet uitzonderlijk gezien al hun toppers. Bij de mannen was dit echter het laatste wat in onze gedachten kwam. Even leek dit absolute doemscenario dichtbij te komen toen 3 van de 4 koplopers op de laatste passage van de Kwaremont kezen waren. Het werd stil in de Vlaamse huiskamers. De achtervolgende groep bulkte van het inlandse talent. Alle toppers waren aanwezig, ook Vanmarcke en Naesen ondanks hun valpartijen, maar de groep was verlamd door het voorspelde ploegenspel van Quick-step. Boonen had het voor de koers al aangegeven. Schrijf maar op mannen: Terpstra wint. In de E3 was al duidelijk geworden hoe sterk Niki wel was. In de Ronde vertrok hij een eerste keer op de Koppenberg. Een slordige 45 km voor de aankomst. Het was Tiesj Benoot die alle zeilen moest bij zetten om hem terug tot de orde te roepen of de wedstrijd was daar al gereden. Een eerste serieuze waarschuwing en meteen ook de scheiding van het kaf en het koren. Net voordien waren Van Baarle en Langeveld uit die groep ontsnapt en samen reden ze naar het groepje met Mads Pedersen, dat al na de Muur vertrokken was. 3 subtoppers die mekaar uitstekend vonden in de samenwerking. Geen wonder dat ze het tot de laatste passage van de Kwaremont uitzongen. Intussen kregen we op de Taaienberg een stevige versnelling van Greg. Sep ging mee maar kon zijn wiel niet houden, een veeg teken. De blauwe armada kreeg ie er echter niet van en alles kwam terug samen. Op de Hotond kregen we een demarrage van Sanremo winnaar Nibali. Heerlijk! Een Tourwinnaar met kans op winst in de Ronde! De demarrage werd echter beantwoord door Terpstra, wat het enthousiasme al deed verminderen. En die zakte al helemaal tot het dieptepunt toen hij Nibali bijna meteen ter plekke liet. Vermoedelijk een kinderlijke inschattingsfout van de Italiaan, die na de Kruisberg een afdaling had verwacht. Meteen werd duidelijk dat Gilbert en Stybar de sleutel in handen hadden. Wie nog naar voren wou, moest van die mannen af. Op de oude Kwaremont waren dat Tiesj en Sep. Daarna was dat tot tweemaal toe Sagan himself. Na de Pater had hij een mooi gaatje, maar hij waaide simpelweg terug naar de achtervolgers. Een harde les voor de wereldkampioen. En het bewijs dat ie nog steeds niet top is. Dit in tegenstelling tot Mads Pedersen. De jonge Deense hardrijder, waarmee we in Dwars door Vlaanderen al mochten kennis maken, kon zijn inspanning wél blijven verderzetten. Hij bleef nog 15 km lang vechten tussen Terpstra en de achtervolgers. Een onwaarschijnlijk sterke prestatie, zeker voor een 22-jarige. Dit is de ontdekking van een wereldtopper in de kasseiklassiekers. Terpstra terug bijhalen heeft er echter niet meer in gezeten. Hij gaf zijn voorsprong niet meer uit handen en wint na Roubaix zijn tweede klassieker.

Het hoeft niet gezegd dat de Nederlander dan ook niet zal ontbreken in de ploeg van de eindwinnaar. Hij kostte amper 417 CQ punten en heeft er nu al meer opgebracht in de laatste 30 dagen. Grinta-redacteur Steven Verniers, met wie we zaterdag samen de Ronde reden, had de 3 genoemde Nederlanders in zijn team. Ook nummer 3 Gilbert en 4 Valgren Andersen had hij aangekruist. Dit was de basis voor zijn tweede dagoverwinning, nadat hij ook al de Omloop op zijn naam had geschreven. Henk Omey was de enige met Mads Pedersen, maar dit volstond niet voor een topnotering. Maarten De Boe en Stijn Dendauw konden daarvoor betere papieren voorleggen. Zij springen daarmee in de stand ook over Pieter, die naar plaats 3 terug valt.