Beste koersliefhebbers,
prachtig weer gisteren voor de laatste kasseiklassieker van het jaar. Het leverde weer fantastische beelden op met stofwolken die kilometers ver zichtbaar waren in het groene landschap. De koers zelf was vrij lang gesloten, maar leverde nog meer dan vorige week een spetterend spektakel op in de finale. De kansen wisselden constant. Het was Sir Bradley die de finale inluidde met een demarrage waar echt muziek in zat. Eventjes was er paniek bij Etixx-Quick-step, dat tot dan toe de koers in handen had. Ondanks het feit dat Vandenbergh mee was met Bradley, sprong Stybar er nog achterna. Krachten die hij in de sprint zou tekort komen. Ook Debusschere was mee, maar niemand wou mee werken met Wiggins. Vreemd, want dan had de bal in het kamp van Degenkolb en Vanmarcke gelegen en uiteindelijk waren Stybar en Debusschere in principe ook de betere sprinters. Enige verklaring is dat ze schrik hadden dat Wiggo hen later uit het wiel ging rijden. Het geeft aan dat Sir Bradley wel degelijk winstkansen toegedicht werd en er dus geen holle hype gecreëerd was door Sky en de rest van de pers. De ex-Tourwinnaar probeerde het later nog eens in de achtervolging, maar zonder succes. Zijn wegcarrière werd niet afgesloten met een historische climax. Onze andere chouchou, Sep Vanmarcke, had net zoals de rest van het voorjaar brute pech. Net zoals in de Omloop en de E3 werd hij uitgeschakeld door pech nét op het moment dat hij iedereen uit het wiel reed. Onwaarschijnlijk. Op Carrefour, waar wij stonden, was er nog steeds een aanzienlijke kopgroep samen. Het was zowaar Yves Lampaert die, ondanks serieus knechtwerk voorheen, de beslissende versnelling plaatste. Van Avermaet sprong heel slim mee en de twee vonden mekaar snel. Maar John Degenkolb reed nog alleen het gat dicht. Later herhaalde Stybar dit nog en uiteindelijk sloten ook nog Boom, Elmiger en Keukeleire aan. Een sprint met zeven op de piste in Roubaix. Dat is geleden van 1997, toen onze analist op de Nacht, Jo Planckaert, Tchmil en Museeuw klopte, maar Frederic Guesdon won. Ook deze keer kon het nog een complete verrassing worden, maar John Beton was een klasse te sterk voor de rest. Een prestatie die heel vergelijkbaar is met die van Kristoff. Twee mannen die massasprints winnen, maar die de sprint niet afwachten. Prachtige atleten. Mooie reclame voor het wielrennen. Vreemd genoeg werd John Degenkolb niet als topfavoriet gezien, afgaande op zijn persconferentie waar amper 3 (!) journalisten aanwezig waren. Ook zijn code bij de bookmakers was vrij hoog. Net als in Milaan-Sanremo was die 8/1. Net als toen had ik dankbaar mijn geld op hem ingezet 🙂
In Megavelo werden er opnieuw topscores genoteerd. Dieter “Bernard Massard” Van Lierde was de winnaar van de dag. Hij won Parijs-Roubaix voor Davy Debel en Mathieu “Bob de bouwer” Florin. Na tweede plaatsen in de andere 2 monumenten is hij ook de verdiende nieuwe leider. Hij slaat meteen een kloof tov Frank Loncke en Bart Deman. Nu komen de klimkoersen eraan en wordt een blik nieuwe renners open getrokken. Dieter heeft echter enkel nog Dennis Vanendert en moet er dus op rekenen dat vaak gespeelde renners als Wellens, Gilbert, Jelle Vanendert, Henao, … niet te veel punten pakken. Omgekeerd weet Sybille Geers bvb voor wie ze moet supporteren om de eerste vrouwelijke eindwinnaar van Megavelo te worden. Ze bereidt alvast best haar interview voor met Renaat. En Fredje mag alvast zijn visa kaart mee geven voor een nieuw kleedje. Zij die nog klim-ijzers in het vuur hebben, kunnen nog grote sprongen naar voor maken. Het wordt nog spannend!
Te beginnen woensdag met de Brabantse Pijl.
Sportieve groeten,
Reinout
